மணியம்மையார் சட்டப்படியான வாரிசு!

பெரியார் பேசுகிறார் :

தந்தை பெரியார்

என்னைத் தலைவனென்று சொல்லிக் கொண்டும், என்னையும் பின்பற்றுவதாகச் சொல்லிக்கொண்டும், என்னைச் சுற்றி இருக்கும் தோழர்கள் சிலரிடம் நான் எவ்வளவு சகிப்புத் தன்மை, அவர்களது தவறை மறைக்கும் தன்மை, அனுசரிப்புத் தன்மை முதலியவைகளைக் காட்டினாலும் அவைகளை அவர்கள் எனது பலவீனம், ஏமாந்த தனம் என்று கருதிக்-கொண்டு இயக்கத்தினுடையவும், என் முயற்சியினுடையவும் பின்விளைவைப்பற்றி நான் பயப்படும் வண்ணமாய்ப் பெரிதும் அவநம்பிக்கை கொள்ளும் வண்ணமுமாக அவர்கள் நடந்து வருகிறார்கள்.

இந்த நிலையில் என்னைப்பற்றியும் இயக்கத்தைப்-பற்றியும் இயக்க நடப்பைப் பற்றியும் எனக்குப் பின்னும் ஓர் அளவுக்காவது இயக்கம் நடைபெறவேண்டும் என்பது பற்றியும் ஏதாவது ஒரு வழி செய்யவேண்டியதைப்பற்றி மிகவும் கவலையுடனும் பற்றுடனும் சிந்தித்து நடக்க வேண்டியவனாக இருக்கிறேன். இதற்காக என் அனுபவத்தைக் கொண்டு எனக்குத் தோன்றியதை நான் செய்து முடிக்க ஏற்பாடு செய்து கொண்டிருக்கிறேன்,

அக்காரியங்கள் எனது தோழர்களுக்கும் என்னிடம், அன்பும் என் நலத்தில் கவலையும் உள்ளவர்களுக்கும் சற்று புரட்சியாகவும் திடுக்கிடக் கூடியதாகவும் இயக்கமே அழிந்துவிடுமோ என்று பயப்படக்-கூடியதாகவும் எனக்கும் ஒரு கெட்ட பேரும் இழிவும் ஏற்படக்கூடிய பெரிய தவறாகவும்கூட காணப்படுவதாகத் தெரிகிறது.

அதைச் செய்யவேண்டியது எனது அறிவான, யோக்கியமான கடமை என்று உண்மையாகக் கருதிவிட்டேன். இதைப்பற்றிய முழு விவரமும் தெரியாதவர்களும்  நடுவில் அரைகுறையாய் அறிய நேர்ந்தவர்களும் என் செயலைத் தவறாகக் கருதலாம்; ஆத்திரப்-படலாம். எதிரிகள் இதைத் தங்களுக்கு அனுகூலமாகப் பயன்படுத்திக்கொண்டு பெரியதொரு கேடு ஏற்பட்டதாகத் துடிதுடிக்கலாம்.

என் பொறுப்பு எனக்குப் பெரிது; அது எனக்குத்  தெரியும், பொதுமக்களுக்காக என்று நான் எடுத்துக் கொண்ட காரியம் அவர்கள் என்னை நம்பி நடந்து கொண்ட தன்மை ஆகியவைகளும் என் ஆயுள்வரையும், கூடுமான அளவு ஆயுளுக்குப் பின்னும் ஒழுங்கானபடி நடக்கும்படியாகப் பார்த்து, என் புத்திக்கு எட்டிய வரை அறிவுடைமையோடு நடந்து கொள்ள வேண்டியது என் கடமையாகும். எனவே, முதலில் எனக்கும் எனது பொருளுக்கும் சட்டப்படிக்கான வாரிசாக ஒருவரை ஏற்படுத்திக் கொள்ளவேண்டியது அவசியமும் அவசரமுமாகையால், நான் 5,6 வருட காலமாகப் பழகி நம்பிக்கை கொண்டதும் என் நலத்திலும், இயக்க நலத்திலும் உண்மையான பற்றும், கவலையும் கொண்டு நடந்து வந்திருக்கிறதுமான மணியம்மையை எப்படியாவது வாரிசுரிமையாக ஆக்கிக்கொண்டு, அந்த உரிமையையும் தனிப்பட்ட தன்மையையும் சேர்த்து மற்றும் சுமார் 4,5 பேர்களையும் சேர்த்து, இயக்க நடப்புக்கும் பொருள் பாதுகாப்புக்குமாக ஒரு டிரஸ்டு பத்திரம் - எழுத ஏற்பாடு செய்திருக்-கிறேன். இதில் சட்டப்படி செல்லுபடி ஆவதற்காக என்று நமது இஷ்டத்துக்கு விரோதமாக சில சொற்கள் பயன்படுத்த நேரிட்டால், அதனால் கொள்கையே போய்விட்டதென்றோ, போய்விடுமோ என்றோ பயப்படுவது உறுதியற்ற தன்மையே ஆகும்.

இயக்கப் பொருள். இயக்கத்துக்காக நான் சேர்த்த பொருள், இயக்கத்துக்காக என்னை நம்பி பலர் அளித்த பொருள், இயக்கத்துக்காக நான் உதவ வேண்டுமென்று கருதி இருக்கிற பொருள் ஆகிய இவைகள் நாதியற்று, இயக்கத்திற்குப் பயன்படாததாக இயக்கமும் பொருளும் தலைவிரிகோலமாகி ஆகிவிடுவதோ, உலகோர் - என்னைப்பற்றிப் பழி கூறவும் ஏற்பட்டுவிடும்.

ஆதலால், எனது கடமையை உத்தேசித்து, என் மனசாட்சிமீது நம்பிக்கை வைத்து, நான் மிகுந்த யோசனைமீது நல்ல எண்ணத்துடன் இந்தக் காரியம் செய்கிறேன்.

எனது நல்லெண்ணத்தையும் இதன் நற்பலனையும் கூடிய விரைவில் மக்கள் உணர்வார்கள்.

- ஈ.வெ.ரா., (‘விடுதலை’ 28.6.1949)

- உண்மை இதழ், 1-15.3.21

ஒழுக்கமானவன் இராமன் என்பதற்கு உதாரணம் காட்ட முடியுமா?

பெரியார் பேசுகிறார் : 

தந்தை பெரியார்

கடவுள் என்கிறார்களே, என்ன கடவுள்? இந்த ஆரியர்களுக்கு வேதத்தில் கடவுள் உண்டா? ஒரு கடவுள் இருந்ததாகச் சொல்லட்டும், ஒத்துக் கொள்கிறேன். வேதத்தில் கடவுள் இல்லை. நான் ஒன்றும் புளுகுபவனல்ல. அதில் எங்கேயிருக்கிறது என்று எடுத்துக் காட்டட்டும், ஒத்துக் கொள்கிறேன். வேதத்தில் கடவுள் இல்லை. அதுவும் தமிழனை (திராவிடனை)ப் பொறுத்தவரையில் கடவுளே கிடையாது. இன்று இருப்பது ஏதாவது கடவுள் ஆகுமா?

கடவுள் உண்டு, கடவுள் இல்லை என்று சொல்வதற்கு தமிழில் என்ன வார்த்தையிருக்கிறது?

கடவுள் உண்டு என்பதற்கு தமிழில் என்ன சொல்? கடவுள் இல்லை என்பதற்கு என்ன வார்த்தை?

வடமொழியில் பிச்சை கேட்காமல் தமிழில் வார்த்தை என்ன இருக்கிறது என்று சொல்ல முடியுமா? எல்லாவற்றிற்கும் வார்த்தைக்குப் பஞ்சமில்லாத தமிழில் இதற்கு வார்த்தை இல்லாமலா இருக்கும்? தமிழில் அந்தப் பேச்சுக்கே இடமில்லை. இன்று தமிழன் கும்பிடும் எந்தக் கடவுளுக்குத்தான் தமிழ்ப் பெயர் இருக்கிறது? அல்லது தமிழனைப் போல் இருக்கிறது? வேதத்தில்தான் ஏது கடவுள்? இன்னதைக் கடவுள் என்று சொல்லப்பட்டிருக்கிறது என்று சொல்ல முடியுமா?

இங்கு இருப்பதில் முக்கியமான கடவுள்கள் மூவர். பிரம்மா, விஷ்ணு, சிவன். இவர்கள் கடவுள்களா? விஷ்ணு கடவுளா? வேதத்தில் உள்ளவர்கள் தேவர்கள். தேவர்கள் என்றால் மேலே இருப்பவர்கள். அவர்கள் சூரியன், சந்திரன், வருணன் இப்படி 7-8 உருப்படிகள். தேவர்களில் சில பேர்கள் பூதேவர்கள்! சில பேர்கள் வானதேவர்கள்! இதைத் தவிர கடவுள் என்று எதைச் சொல்ல முடியும்? இப்படி பெரிய புளுகுகளைத் தூக்கிப் போட்டுவிட்டு என்னடா புளுகுகிறாய் என்றால், நாஸ்திகன் என்று தூற்றினால் என்ன நியாயம்?

வேதத்தில் கடவுள் என்பதாக ஒன்றையும் கடவுள் தன்மையோடு கற்பிக்கவேயில்லை. கடவுளாகக் கற்பிக்கப்பட்டிருப்பதெல்லாம் மனிதர்கள்தான். மனிதனுக்குள்ள குணங்கள்தான் அவைகளுக்கும்! திருடுதல், பெண்டாட்டி கட்டிக் கொள்ளுதல், கொலை, விபசாரம் இன்னும் மற்ற மற்ற காரியங்கள் செய்தல் எல்லாம்! இன்னும் சாதாரண மனிதத் தன்மையைவிட ஒழுக்கக் கேடாக தேவர்கள் என்பனவற்றை கற்பித்திருக்கிறார்கள்! சிவன், பிரம்மா, விஷ்ணு இந்த மூவரும் முக்கியமான தேவர்கள்கூட அல்ல. இந்த மூன்று பேரும் எந்த இடத்தில் ஒழுக்கத்தோடு இருந்திருக்கிறார்கள்? கடவுளென்று கற்பித்தவனையே கேட்கிறேன்; ஒழுக்கங்கெட்ட தன்மைக்கும் ஓர் அளவு வேண்டாமா? தாயைக் கட்டிக் கொண்டவன், தங்கையைக் கட்டிக் கொண்டவன் ஆணும், ஆணும் கூடிப் பிறந்தவன், நினைத்தபோது அவர்களே ஆண் பெண்ணாக மாறி கூடிப் பிறந்தவன் இப்படியா ஒவ்வொன்றும்? இன்னும் (இயற்கைக்கு விரோதமாக) மீனுக்குப் பிறந்தவன்; மிருகத்திற்குப் பிறந்தவன்; இப்படி ஏதோதோ சொல்லுகிறான். யாருக்கு இந்த இழி குணங்களை, கற்பிக்கிறோம் என்று கூட சிந்திக்க வேண்டாமா? இதைச் சொல்லி பிழைக்கிறவனைப் பற்றிக் கூடச் சொல்லவில்லை. அரசாங்கத்திலும் பொது நல வேஷம் போட்டுச் செல்வாக்குப் பெற்றவர்களே இதைப் பிரச்சாரம் செய்து கொண்டு புத்தர் விழாவிலும் வந்து பேசினால் என்ன அர்த்தம்?

நம்மில் பெரிய அறிவாளி என்பவர்களிடம் தான் பெரிய அழுக்கு, பெரிய நாற்றம் இருக்கிறது. புத்தர் எதற்கு வேண்டும்? எந்தக் காரியத்தையும்  அறிவைக் கொண்டு ஆராய்ந்து அனுபவத்திற்கு ஒத்து வந்தால்தான் ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும் என்று சொன்னார். அதற்குத் தான் புத்தர் வேண்டும்; சில பேர் அணுகுண்டு செய்து உலகத்தை அழிக்கிறார்கள் என்று விஞ்ஞானிகள் மீது கோபப்படுகிறார்கள். அவர்கள் இந்த நாட்டுக்கு வரக் கூடாதா?  மனிதனைக் கொல்கிறான்; மனிதன் சாகட்டுமே என்ன நஷ்டம்? என்றைக்கு இருந்தாலும் சாகிறவன் நான்கு நாளைக்கு முன் சாகட்டும். நட்டமில்லை. இங்கு உயிரோடு இருப்பவனை நடைப் பிணமாக இருக்க விடுகிறார்களே? அறிவையே கொல்கிறார்களே? ஒரு மனிதன் தர்மவான் ஆக வேண்டுமானால், கோவில் கட்டினால்தான் அவன் தர்மவான்! ஒருவன் பக்தனாக இருக்க வேண்டுமென்றால் கல்லில் முட்டிக் கொண்டால்தான் பக்தன்! இதுபோன்ற அறியாமையைப் புகுத்தி மக்களைக் காட்டுமிராண்டித் தன்மையில் வைத்து விட்டார்கள். இதை வெறுத்துக் கண்டித்து எழுத வேண்டாமா?

‘வியாசர் விருந்து’ என்று புத்தகம் போட்டு இப்போது எதற்குப் பரப்ப வேண்டும்? அதில் என்ன உப்பா - சப்பா? ஒரு லட்சம் காப்பி விற்றிருப்பார்கள்! நம் நாட்டில் இத்தனை மடையர்கள் இருக்கிறார்கள் என்று கணக்கெடுக்க ‘கேஜ்’ (அளவு கருவி) ஆகத்தானே  அந்த விற்பனை பயன்பட்டது? மக்களுக்கு உண்மையான அறிவு வந்துவிட்டால், இராமாயணத்தையும், பாரதத்தையும் விட்டு வைப்பார்களா? என்ன இருக்கிறது அவற்றில்? எடுத்ததுமே விபசாரம்! அடடா! அந்தப் பாரதத்தில் (வியாசர் விருந்தில்) ஒருவனாவது தகப்பனுக்குப் பிறந்தவனே இல்லையே? இன்னும் சொல்லப் போனால் மனிதனுக்குப் பிறந்தவனே கொஞ்சம் தான். மீனுக்குப் பிறந்தவன் ஒருவன்! பாம்புக்குப் பிறந்தவன்! குதிரைக்குப் பிறந்தவன். இப்படித்தான் பாரத புத்திரர்கள் அய்ந்து பேர் அந்த அய்ந்து பேருமே சொந்த அப்பனுக்குப் பிறக்கவில்லை. இராமாயணத்தில்தான் என்ன? ஓர் இடத்திலாவது ஒழுக்கம் என்பதில்லை. துரோகம், சூது, மடமைக் களஞ்சியம்!

“உத்தமபுத்திரன் என்பதற்கு எடுத்துக்காட்டாக ஓர் ஆள் வேண்டும்; அவன்தான் இராமன்’’ என்கிறார்கள். ஒரே ஒரு இடத்திலாவது இராமன் ஒழுக்கமாக இருக்கிறான் என்று காட்ட முடியுமா? என்ன உத்தமபுத்திரனுக்கு உதாரணம்? மக்களை வளர்ச்சிக்கு ஏற்ற வகையில் அறிவைக் காட்டி மேலே தள்ளிவிட வேண்டிய சந்தர்ப்பத்தில் காட்டுமிராண்டித்தனத்திற்கு காலைப் பிடித்து இழுத்துத் தள்ளினால் என்ன அர்த்தம்?

எதுவானாலும் அறிவைக் கொண்டு ஆராய்ந்து, பயமில்லாமல் தர்க்க ரீதியாக விவாதிக்க வேண்டும். அவன்தான் புத்தன். அதுதான் பவுத்தம்.

ஏதோ காட்டுமிராண்டிக் காலத்தில் அவர்கள் தகுதிக்கு, அறிவுக்கு ஏற்ற வகையில் ஏற்பாடு செய்ததாக இருக்கலாம். அவை இப்போது நடப்புக் காலத்திற்கு ஒவ்வாதவை. அறிவுத் துறையில் இன்று மக்களுக்குள்ள  நிலை வேறு பக்கம் திருப்பிப் பார்க்கும்படி செய்து விட்டது.

சமுதாயத்தில் இப்போது உயர்ந்த ஜாதி என்றால் ஒரேயடியாக உயர்ந்த ஜாதி, கீழ் ஜாதியென்றால் ஒரேடியாக கீழ் ஜாதி உள்ளதேன்? ஜாதியால் மக்கள் கொடுமையும், துன்பமும் அடைகிறார்கள். காட்டில் பலவற்றை அடித்துத் தின்னும் சிங்கம் இருந்தால் அதை ஜீவகாருண்யத்தை முன்னிட்டு கொல்வதில்லையா?

சமுதாயத்தில் நலம் ஏற்பட வேண்டுமானால் ஜாதி ஒழிக்கப்பட வேண்டும். ஜாதியை ஒழிக்கக் கூடிய ஆட்சி வர வேண்டும். இன்றைய ஆட்சி, ஜாதிகள் ஒழிக்கப்பட வேண்டும் என்று சொல்ல தைரியமுள்ள ஆட்சியே தவிர, ஜாதியை ஒழிக்க தைரியமுள்ள ஆட்சி அல்ல. டாக்டர் இராதாகிருஷ்ணன்கூடப் பேசியிருக்கிறார்,

“ராஜாக்களை ஒழித்துவிட்டோம்; ஜமீன்தார்களை ஒழித்து விட்டோம். இருப்பினும் ஜாதி ஒழிந்தால்தான் பயன் உண்டு. ஆதலால், ஜாதியை ஒழிக்க இரும்பு உள்ளம் படைத்த தைரியமான தலைவர் வேண்டும்“ என்று பேசியிருக்கிறார். எல்லா பத்திரிகைகளிலும் இந்தச் செய்தி வந்துள்ளது. அரசாங்கத்திற்கு ஜாதியை ஒழிக்க வேண்டும் என்கிற உணர்ச்சி இருக்கிறது. அது காரியத்திற்கு வரவேண்டும். ஜாதி ஒழிய வேண்டுமென்றால், இராமனுக்கும், கிருஷ்ணனுக்கும் வேலையில்லை. புராணங்களும், இதிகாசங்களும் ஒழிய வேண்டும். அப்போதுதான் ஜாதி இல்லாத சமுதாயம் ஆக முடியும்.

கடவுள் இல்லாத சமுதாயம் உண்டாக வேண்டும் என்று இங்கு சொல்ல வரவில்லை. ஆனால், அறிவுள்ள சமுதாயம் உண்டாக வேண்டும் என்பதையே வற்புறுத்துகிறேன்.

(15.5.1957 அன்று எழும்பூர் மகாபோதி சங்கத்தில் நடைபெற்ற புத்தர் விழாவில் மூன்றாம் நாள் பொதுக்கூட்டத்தில் தந்தை பெரியார் அவர்கள் ஆற்றிய அறிவுரையிலிருந்து)

                                                     - விடுதலை 17.5.1957

 - உண்மை இதழ் 1-16.2.21

தந்தை பெரியாரின் கல்விச் சிந்தனைகள்

ஆய்வுக் கட்டுரை : 

பேராசிரியர் ந.வெற்றியழகன் எம்.ஏ., பி.எட்  

வாழ்வியலின் பல்வேறு துறைகளிலும் ஆழ்ந்து, நுணுகி ஆய்ந்து தம் தனித்தன்மை வாய்ந்த கருத்துகளை உலகுக்கு எடுத்துரைத்த தனக்குவமையில்லாத சுய சிந்தனையாளர், தந்தை பெரியார் அவர்கள்.

அய்ந்தாம் வகுப்புவரைதான் படித்தவர் என்றாலும், தம் கருத்து வலுவுக்கு வேறு பேரறிவாளர்களின் கருத்துகளையும் மேற்கோள் காட்டாத மேதகு சிந்தனைச் சிகரமாக அவர் விளங்கி வந்தார்.

சமயம் சார்ந்த தத்துவ அறிஞர்களாக எல்லோரும் விளங்கிய நிலையில் சமுதாயம் சார்ந்த உண்மையான ஒப்பற்ற சமூகச் சிந்தனையாளர் ஆகத் திகழ்ந்தவர் பெரியார் அவர்கள்.

இணையற்ற சமுதாயச் சிந்தனையாளர் என்னும் நிலையில் தந்தை பெரியார் அவர்களின் கல்விச் சிந்தனைகளை ஆய்கிறபோது வியப்புக்குரிய சிறந்த கருத்துகள் வெளியாகின்றன.

கல்வியின் நோக்கு

முழுமையாக ஆய்ந்து, கல்வியின் குறிக்கோள்கள் இவை என பெரியார் அவர்கள் திட்டவட்டமாக வரையறுத்துப் பின்வருமாறு கூறியுள்ளார்.

"நம் நாட்டில் கல்வி இரண்டு முக்கிய நோக்கங்களைக் கொண்டதாக இருக்க வேண்டியது அவசியம்.

ஒன்று,

கல்வியால் மக்களுக்குப் பகுத்தறிவும், சுயமரியாதை உணர்ச்சியும் ஏற்பட வேண்டும்.

மற்றொன்று,

மேன்மையான வாழ்வுக்குத் தொழில் செய்யவோ அலுவல் பார்க்கவோ பயன்பட வேண்டும்."

'குடிஅரசு' : 22.8.1937

மேலும்,

"கல்வியினுடைய குறிக்கோள் என்பது பணம் சம்பாதிப்பது மாத்திரம் என்று நினைக்கக்கூடாது. அறிவை வளர்க்க, நமது இழிவையும் முட்டாள்தனத்தையும் மூடநம்பிகையையும் ஒழிக்க என்பதாக இருக்க வேண்டும்" -

'விடுதலை' : 4.3.1959

கல்வியின் தேவை

பெரியார் அவர்கள் ஆழமாகச் சிந்தித்து ஆய்வு செய்து  ஒரு தனிமனிதனுக்கு எதற்காகக் கல்வி தேவை? ஏன் கல்வி தேவை? என்பதை வெகு சிறப்பாக வெளியிட்டுள்ளார்.

"கல்வி என்பது ஒரு மனிதனுக்குக் கற்பிக்கப்பட வேண்டிய அவசியமெல்லாம், ஒருவன் தனது வாழ்நாளில் சுதந்திரத்தோடு வாழ்வதற்குத் தகுதிப்படுத்துவது என்பதே யாகும்.

அல்லது உலகில், நல்வாழ்க்கை வாழத் தகுதியுடையவனாக்குவது என்பதாகும்.

அதாவது,

ஒவ்வொரு காரியத்திற்கும், மற்றவர்களை எதிர்பார்த்தோ, மற்றவர்கள் ஆதிக்கத்திலிருந்தோ அல்லது, தனக்கு மற்றவர்கள் வழிகாட்டக்கூடிய நிலையிலோ மனிதன் இல்லாமல் சுதந்திரத்தோடும் வாழத் தகுதியுடையவர்களாக வேண்டும்." என்கிறார்.

'குடிஅரசு' : 27.9.1931

சமூகத்திற்கு கல்வி ஏன் தேவை?

தனி மனிதனுக்கு மட்டுமன்றி மக்கள் கூட்டத்திற்கு -_ மன்பதைக்கு _ அதாவது சமுதாயத்திற்குக் கல்வி ஏன் தேவை? என்கிற கண்ணோட்டத்திலும் பெரியார் ஆழமாகச் சிந்தித்துக் கருத்து வழங்கியுள்ளார்.

பெரும் சமூக மாற்றங்களே (ஷிஷீநீவீணீறீ நீலீணீஸீரீமீs) புதிய சிந்தனைகளுக்குத் தூண்டுகோலாகும்.

"ஒரு நாட்டு மக்கள் முன்னேற்றம் அடைய வேண்டுமானாலும், அவர்கள் நாகரிகம் பெற்று உயர்ந்து நல்வாழ்க்கை நடத்த வேண்டுமானாலும் அரசியல், பொருளியல், தொழிலியல் ஆகிய துறைகளில் தகுந்த ஞானம் பெற வேண்டுமானாலும் அந்நாட்டு மக்களுக்கு முதலில் கல்வி ஏற்பட வேண்டியதே முக்கியமாகும்." என்று கூறியுள்ளார்.

'குடிஅரசு' 26.12.1937

கல்வியின் பயன்

"விஞ்ஞானம், பொது அறிவு, தன்மான உணர்ச்சி, ஒழுக்கம் இவை தரும் கல்வியே முக்கியம்.

இவை அளிப்பதாய் இல்லாவிடில் (அக் கல்வியால்) பயனில்லை" என்பது பெரியாரின் உறுதியான கருத்து.

'விடுதலை' 8.6.1963

நம் நாட்டுக் கல்வியும் - மேலைநாட்டுக் கல்வியும்

"மேலைநாட்டின் கல்வி பெரிதும் பகுத்தறிவையும், விஞ்ஞானத்தையும் ஆராய்ச்சியையும் பொறுத்து உள்ளது என்பதோடு, அவைகளுக்கு அனுகூலமான கல்வியே அங்கு நடைபெறுகிறது. இந்தியாவின் கல்வி, பகுத்தறிவை இலட்சியம் செய்வதில்லை.

உலகப் பொது ஆராய்ச்சிக்கும் மதிப்பு வைப்பதில்லை.

அவைகளுக்கு ஏற்ற கல்வி இங்கு தொகுக்கப்படவே இல்லை!''

'குடிஅரசு' : 1.11.1946

"மேல் நாட்டில் சரஸ்வதியை வணங்குவதில்லை. எழுத்துகள் நிறைந்த தாளில் மலம் துடைத்த போதிலும் கல்வியில் கருத்துடையவர்களாக 100 க்கு 90 பேர் படித்து அறிவாளிகளாக இருக்கிறார்கள்.

இங்கு, காகிதத்தைக் கண்ணில் ஒத்திக் கொண்டாலும் கல்வியை அலட்சியப் படுத்தி, 100க்கு 90 பேர் தற்குறிகளாக இருக்கிறார்கள்.

இது பற்றிச் சிந்திக்க வேண்டாமா?" என்று கேட்கிறார் பெரியார்.

'விடுதலை' : 17.5.1963

கல்வி முறை

"மக்களுக்கு இன்று ஊட்ட வேண்டியது விஞ்ஞானக் கல்வியேயாகும்.

நமக்கு ஒன்றும் இன்று குறைவு இல்லை. அறிவு வளர்ச்சி இல்லாத குறை ஒன்றுதான். 10 ஆண்டுகள் சற்று ஊக்கத்துடன் உழைத்து வேலைபார்த்தால், நாமும் உலக வல்லரசுகளில் ஒருவராக ஆகிவிடுவோம்.

எனவே,

நமக்கு இன்று வேண்டுவது விஞ்ஞான அறிவுதான்!" என்று வலியுறுத்தியுள்ளார் பெரியார்.

'விடுதலை' : 22.4.1966

தேர்வுமுறை:

கல்வியில் தேர்ச்சி பெறுவதற்கும், அதற்கேற்ப மேல்நிலை வகுப்புகளுக்குச் செல்வதற்கும் பட்டங்கள், பட்டயங்கள், சான்றிதழ் பெறுவதற்கும் இன்று அளவுகோலாக இருப்பது தேர்வுமுறை.

தேர்வு பற்றி பெரியார் பின்வருமாறு கூறுகிறார்,

"பரிட்சைகள் எல்லாம் உருப்போடுகிற சக்தியை வளர்ப்பதாக இருக்கிறதே தவிர, அறிவை வளர்ப்பதாக இல்லை."

'விடுதலை' : 19.1.1958

இன்றைய பரிட்சைமுறை கிராமபோன் ரிகார்டு முறையில் உருப்போட்டு வாந்தி எடுப்பதாகவே உள்ளது.

'விடுதலை' : 6.10.1964

தேர்வு ஏன் தேவை?

தேர்வின் தேவை பற்றி பெரியார் பின்வருமாறு கூறுகிறார்:

"பள்ளிக்கூடத்தில் படிக்கின்ற பையன்களுக்குப் பரிட்சை எதற்கு?

ஒழுங்காகப் பள்ளிக்கு வருகின்றானா? வகுப்பில் எப்படி நடந்து கொள்கின்றான்? என்பதைத்தான் பார்க்க வேண்டுமே ஒழிய, பரிட்சை எதற்கு?"

'விடுதலை' : 8.7.1972

"பள்ளிப் படிப்பில் ஒரு மாணவன் வகுப்பில் இத்தனை நாள் கிரமப்படி ஆஜர் ஆகி, விஷயங்களைச் சரிவரக் கவனித்துக் கொண்டிருந்த காலம்  (Term Course) தீர்ந்தால் போதும் என்று மேல் வகுப்புக்கு அனுப்பிட வேண்டும்.

பரிட்சை மூலம் மக்களை மேல் வகுப்புக்குச் செல்ல விடாமல் கழிக்கக் கூடாது!"

'குடிஅரசு' : 22.5.1948

கல்விக்கொள்கை:

"நல்லொழுக்கம்தான் ஒரு மனிதனைப் பிற்காலத்தில் சிறந்த பண்புடையவனாக்குகிறது. பிறகு அடுத்த படியாக உள்ளதுதான் கல்வி" என்று கூறுவதன் மூலம் கல்விக் கொள்கையில் ஒழுக்கமே முதன்மை என்கிறார்.

'விடுதலை' : 1.3.1956

கல்விக் கொள்கையாக, எவை, இருக்கக்கூடாது என்பதையும் பெரியார் சுட்டிக் காட்டுகின்றார். பெரியார் பின்வருமாறு கூறுகிறார்:-_

"கடவுள் பக்தி, மத பக்தி, ராச (அரசியல்) பக்தி ஆகிய அறிவைத் தடை செய்யும் அடிமைப் புத்தியைக் கற்பிக்கும்படியான விசயங்களைக் கல்விச் சாலைக்குள் தலை காட்டவே விடக்கூடாது!"

'விடுதலை' : 30.9.1963

வேலைவாய்ப்பு:

கல்வித் திட்டம் பற்றி பெரியார் அவர்கள் தெள்ளத் தெளிவாக வரையறை செய்து வெளியிட்டிருக்கிறார். பெரியார் கூறுகிறார்:_

"ஒரு அளவுக்கு வரை கல்வி பொதுக் கல்வியாக, எல்லாச் சமுதாய மக்களும் படிக்கும் வயது வந்த 100 க்கு 100 பேரும் படிக்கும் படியாகச் செய்துவிட்டு, உத்தியோகத்திற்கும் தொழிலுக்கும் அவசியமான அளவுக்கு கல்வியை மாத்திரம் ஜாதி வகுப்புப் பிரிவு, மக்கள் எண்ணிக்கைப்படி கொடுத்து வரலாம்.

'விடுதலை' : 13.3.1951

"டாக்டர், எஞ்சினீயர், மற்ற படிப்புகளுக்கு மட்டும் தனியாகப் படிப்பு வசதி செய்து கொடுத்துவிட்டு மற்றவர்களுக்கு, பல்வேறுபட்ட தொழிற்கல்வி அளிக்க வேண்டும். இதன் மூலம் 100 க்கு 100 மக்களுக்கும் கல்வியும் கிடைக்கும்; வாழ்க்கைத் தொழிலும், வருவாயும் கிடைக்கும்."

'விடுதலை' : 22.9.1968

 - உண்மை இதழ், 1-15.2.20

ஆய்வுக் கட்டுரை : தந்தை பெரியாரின் கல்விச் சிந்தனைகள்(2)

 - ந.வெற்றியழகன் M.A., B.Ed.,

கற்போர் (Students)

மாணவர்களின் மாண்புமிகு கடமை:

“நாம் விஞ்ஞானத்தில் மற்ற உலக மக்களைப்போல பல அதிசய அற்புதங்களைக் காணாததற்குக் காரணம். நம் அறிவைப் பயன்படுத்தாததேயாகும்.’’

அந்த அறிவை, நம் மொழி, இலக்கியம், புராணம், கடவுள், மதம், தர்மம், சாத்திரம், சம்பிரதாயம் என்பவை வளர்ச்சிக்குப் பயன்படுத்த முடியாமல் தடை செய்துவிட்டன. இத்தடைகளை உடைத்தெறிய வேண்டியது, மாணவர்கள் கடமையாகும். (விடுதலை _ 5.8.1968)

மேலும் பெரியார் கூறுகிறார்:

“நமது மாணவர் சமுதாயம், நம் நாட்டை அந்நிய ஆதிக்கம் அந்நிய கலாச்சாரம் ஆகியவற்றிலிருந்து விடுவித்து மானமும் அறிவும் பெறச் செய்வதையே கடமையாகக் கொள்ள வேண்டும்.’’ (விடுதலை, 2.9.1972)

மாணவர்களின் குறிக்கோள்:

“ஒவ்வொரு மாணவரின் இலட்சியமும், தான் மனிதனாகப் பிறந்தது, மனித சமுதாயத்திற்குத் தொண்டாற்றுவதற்காக என்று இருக்க வேண்டும்.’’ (விடுதலை, 20.12.1972)

மாணவர்க்கான நடத்தை நெறிமுறைகள்:

“மாணவ வாழ்க்கையில் அவர்கள் கடைப்பிடிக்க வேண்டியது எதையும் கற்பதிலேயே மனத்தைச் செலுத்தி, கற்றுத் தெரிந்து கொள்வதிலேயே இருக்க வேண்டும்.’’ (விடுதலை, 8.3.1956)

படிப்பும் பலனும்:

மேலும் கூறுகிறார், “மாணவர்கள் கிளர்ச்சிகளில் பங்கு கொள்ளக் கூடாது! மாணவர்கள் படிப்பிலேயே தங்கள் கவனத்தைச் செலுத்தினால் நல்ல பலனடைவர்.’’ (விடுதலை, 9.4.1962)

கட்டுப்பாடும் ஒழுங்கு முறையும்:

“முதலாவதாக, மாணவர்கள் ஆசிரியர்க்குக் கட்டுப்பட்டு நடக்க வேண்டும். அடுத்து, ஒழுங்கு முறை பழக வேண்டும். அதற்கு அடுத்தாற்போல் தான், பாடம் படிப்பதாகும்.’’ (விடுதலை, 15.9.1962)

மாணவர்க்கு அறிவுரை

“நமது மாணவர்கள் படிப்பில் அதிக அக்கறை செலுத்த வேண்டும். உலகைத் திருத்துவது மாணவர் வேலையல்ல; அதற்கு நாங்கள் இருக்கிறோம். கட்டுப்பாடு, ஒழுக்கம், பகுத்தறிவு இவையே மாணவர்கட்கு அவசியமாகும்.’’ (விடுதலை, 8.1.1970)

மாணவர்க்கு வேண்டுகோள்

“மாணவர்கள் படிப்பை விட்டு வேறு காரியங்களில் தங்கள் கவனத்தைத் திருப்பக் கூடாது! மாணவர்களுக்கு வேண்டியது இனப்பற்றும், பகுத்தறிவு உணர்ச்சியும்தான். நீங்கள்   சமுதாயத்திற்கு என்ன செய்ய வேண்டும், சமுதாயம் உங்களுக்கு என்ன செய்ய வேண்டும் என்பதை உணர்ந்து நடக்க வேண்டும். திருமணத்தைத் தள்ளிப் போடுங்கள்! முடிந்தால் புறக்கணியுங்கள்!!’’ என்றார் தந்தை பெரியார். (விடுதலை 11.3.1972)

அதாவது, “சீவனத்திற்காக, வேலையோ, கூலியோ செய்கின்ற மக்களைப்போல வயிற்றுப் பிழைப்புக்காரர்களேயல்லாமல் உண்மையான ஆசிரியத் தன்மை உடையவர்கள் அல்லர் என்பதே என் அபிப்பிராயம்!’’ (“குடிஅரசு’’ 27.5.1928)

ஆசிரியர்க்கான தகுதிகள்

“ஆசிரியர் என்பவர் இயற்கை அறிவு பெற்றவராக அதில் மேம்பட்டவராக, உலக அனுபவம் பெற்றவராக இருக்க வேண்டும். அப்படிப்பட்டவர்தான், ஆசிரியத் தன்மைக்கு அருகதை உடையவராவார்.’’ (விடுதலை, 2.1.1950)

இதுபற்றி பெரியார் மேலும் பேசுகிறார், “ஆசிரியர்கள் பயன்படக் கூடியவர்களாக இருக்க வேண்டுமானால் அவர்கள் ஓரளவுக்காவது சுதந்திர புத்தியுடையவர்களாகவும் பகுத்தறிவுக்குச் சிறிதாவது மதிப்புக் கொடுப்பவர்களாகவும் இருக்க வேண்டும்.’’ (“குடிஅரசு’’ 2.8.1936)

“அப்படிப்பட்ட ஆசிரியரிடம் படிக்கும் பிள்ளைகளே பரிட்சையில் “பாஸ்’’ செய்யாவிட்டாலும் அறிவுடையவர்களாவது ஆகலாம்!’’ (“குடிஅரசு’’ 2.8.1936)

ஆசிரியரைத் தேர்ந்தெடுக்கும் அளவுகோல்

பெரியார் கூறுகிறார்:

“ஆசிரியர்கள் அறிவாளிகளாக இருந்தால் அல்லவா

                மாணவர்களை அறிவாளிகளாக்குவார்கள்?

மூடநம்பிக்கைக்காரர்களை ஆசிரியர்களாக்குவதால்

                அவர்களால் சொல்லிக் கொடுக்கப்படுகின்ற

                மாணவர்கள் முட்டாள்களாகின்றார்கள்.

ஆசிரியர்களைத் தேர்ந்தெடுக்கும்போது

                பகுத்தறிவுவாதியாகத் தேர்ந்தெடுக்க வேண்டும்’’

- “விடுதலை’’ 30.4.1971

உண்மை இதழ், 16-29.2.20

பெரியார் பேசுகிறார் : தமிழர் திருநாள்

தந்தை பெரியார்

“திராவிடத்தின் ஆதிமக்களான தமிழர்களுக்கு தமிழர்களுக்குரிய பண்டிகை என்பதாக ஒன்றைக் காண்பது என்பது மிக அரிதாக உள்ளது.

இதன் காரணம் என்னவென்றால் கலாச்சாரத் துறையில் தமிழனை ஆதிக்கம் கொண்டவர்கள் தங்களது கலாச்சாரங்களை தமிழனிடம் புகுத்துகிற வகையில் முதல் பணியாக தமிழ்நாட்டில் தமிழன் கலாச்சாரங்களை, பழக்கவழக்கங்களை அடியோடு அழித்து, மறைத்து விட்டார்கள். இதனால் தமிழனுக்குரிய கலாச்சாரம் எது என்று அறிவதுகூட மிகக் கடினமான காரியமாக ஆகிவிட்டது. தமிழனின் கலாச்சாரப் பண்புகள் அழித்து ஒழித்து மறைக்கப்பட்டுவிட்டன என்பது மாத்திரமல்லாமல் தமிழனுக்கு வரலாறு (சரித்திரம்) என்பதுகூட இல்லாமல் அழிக்கப்பட்டுவிட்டன.

எனவே, இன்று தமிழன் கலாச்சாரம், பண்பு, வரலாறு அற்ற ஓர் அடிமை ஜீவனாக விளங்குகிறான். இப்படி விளங்குவது மாத்திரமல்லாமல் இன்று தமிழன் கொண்டாடும் _ நடக்கும் கலாச்சாரப் பண்பு, வரலாறு என்பவைகள் எல்லாம் தமிழனுக்கு இழிவும் அடிமைத் தன்மையும் தந்து அவற்றை நிலைநிறுத்துபவைகளாகவே இருந்து வருகின்றன.

தமிழனுக்குள்ள கலைகள் என்பனவெல்லாம் தமிழனை அடிமையாக்குவதாகவே இருந்து வருகின்றன. தமிழனுக்கு அடியோடு சமயம் என்பதே இல்லாமற் போய்விட்டது எனலாம். மக்களுக்கு விழா மிக முக்கியமான தேவையாகும். விழாவை முன்னிட்டு மக்களுக்கு மகிழ்ச்சி, ஓய்வு, மக்களுடன் அளவளாவுதல் கவலையற்ற கொண்டாட்டம் கொள்ளுதல் அன்பு, ஆசைப் பரிமாற்றம், சுயேச்சையான களியாட்டம் முதலியவைகளை அனுபவிக்க முடிகின்றது. இவைகள் ஏற்படுவதால்தான் இவற்றை விழா என்று கூறுகிறோம்.

அரசாங்க விடுமுறைக்கு உரிய பண்டிகைகள்: போகி, பொங்கல், மாட்டுப் பொங்கல், மகா சிவராத்திரி, தமிழ் வருஷப் பிறப்பு, ஆவணி அவிட்டம், கோகுலாஷ்டமி, பிள்ளையார் சதுர்த்தி, சரஸ்வதி பூசை, தீபாவளி முதலியனவும், விடுமுறை இல்லாத பண்டிகைகள்: கார்த்திகை தீபம், பங்குனி உத்தரம், தைப்பூசம் இந்தப்படியான இன்னும் பல உள.

இவைகளில் தமிழனுக்கு - தமிழ் சமுதாயத்திற்கு -  தமிழன் பண்பிற்கு - தமிழன் வரலாற்று நடப்புக்கு, தமிழனின் அறிவு ஆராய்ச்சிப் பொருத்தத்திற்கு ஏற்ற விழா அல்லது பண்டிகை என்பதாக எதையாவது சொல்ல முடிகிறதா?

தமிழனின் இழிவுக்கு மறக்க முடியாத, முக்காலத்திற்கும் ஏற்ற நிலையில் ஓர் எடுத்துக்காட்டைக் கூற வேண்டுமானால் தமிழனுக்கு காலத்தைக் காட்டக் கூடிய சொல், சாதனம், அமைப்பு என்பது இல்லை என்றே கூறலாம்.

கிறிஸ்துவர்கள், காலத்தைக் காட்ட இருப்பது கிறிஸ்து ஆண்டு (கி.பி.) இருக்கிறது. முஸ்லிம்களுக்கும் காலத்தைக் காட்ட இஸ்லாம் ஆண்டு (ஹிஜ்ரி) இருக்கிறது. இதுபோல் தமிழனுக்கு என்ன இருக்கிறது? இதற்குத் தமிழனின் ஆதாரம் என்ன இருக்கிறது?

இப்படியேதான், மற்றும் தமிழனுக்கு  கடவுள், சமயம், சமய நூல், வரலாற்றுச் சுவடி, இலக்கியம் முதலியவை என்று சொல்ல, எதுவும் காண மிக மிகக் கஷ்டமாக இருக்கிறது.

இப்படிப்பட்ட நிலையில் தமிழர் விழா (பண்டிகை) என்பதாக நான் எதைச் சொல்ல முடியும்?

ஏதாவது ஒன்று வேண்டுமே, அதை நாம் கற்பிப்பது என்பதும், எளிதில் ஆகக் கூடியது அல்லவே என்று கருதி பொங்கல் பண்டிகை என்பதை தமிழன் விழாவாகக் கொண்டாடலாம் என்று முப்பது ஆண்டுகளுக்கு முன் நான் கூறினேன்; மற்றும் யாராவது கூறியும் இருக்கலாம்.

இந்தப் பண்டிகையும்  (Harvest Festival) அறுவடைத் திருவிழா என்ற கருத்தில்தானே யொழிய, சங்கராந்திப் பண்டிகை, போகிப் பண்டிகை, இந்திர விழா என்று சொல்லப்படும் கருத்தில் அல்ல.

இதை (இந்தப் பொங்கல் பண்டிகையை) தமிழர் எல்லோரும் கொண்டாட வேண்டும். இதுதான் பொங்கலுக்கு எனது சேதி என்று தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.’’

(“கலை’’, பொங்கல் மலர், 14.1.1959)

எல்லோரும் கொண்டாடுவோம் (தமிழர் திருநாள்)

பொங்கல் பண்டிகை என்பது நாள், நட்சத்திரம், மதக்கதை ஆதாரம் முதலியவை எதுவுமே இல்லாமல் தை மாதம் ஒன்றாம் தேதி என்பதாகத் தை மாதத்தையும் முதல் தேதியையுமே ஆதாரமாகக் கொண்டதாகும்.

இதற்கு எந்தவிதமான கதையும் கிடையாது. இந்தப் பண்டிகை உலகில் எந்தப் பாகத்திற்கும் எந்த மக்களுக்கும் உரிமையுள்ள பண்டிகையாகும். என்றாலும் மற்ற இடங்களில், மற்ற மக்களால் பல மாதங்களில் பல தேதிகளில் பல பேர்களால் கொண்டாடப்படுவதாகும். 

இக் கொண்டாட்டத்தின் தத்துவம் என்ன வென்றால், விவசாயத்தையும், வேளாண்மையையும் அடிப்படையாகக் கொண்டு அறுவடைப் பண்டிகை யென்று சொல்லப்படுவதாகும். ஆங்கிலத்தில் ஹார்வெஸ்ட்பெஸ்டிவல் (Havestfestval)என்று சொல்லப்படுவதின் கருத்தும் இதுதான்,

என்றாலும், பார்ப்பனர் இதை மத சம்பந்தம் ஆக்குவதற்காக விவசாயம் வெள்ளாண்மை, அறுவடை ஆகிய கருத்தையே அடிப்படையாகக் கொண்டு இதற்கு இந்திரன் பண்டிகை என்றும் அதற்குக் காரணம் வெள்ளாண்மைக்கு முக்கிய ஆதாரமான நீரை (மழையை)ப் பொழிகிறவன் இந்திரன். ஆதலால் இந்திரனைக் குறிப்பாக வைத்து விவசாயத்தினால் விளளந்து வெள்ளாண்மையாகியதைப் பொங்கி (சமைத்து) மழைக் கடவுளாகிய இந்திரனுக்கு வைத்துப் படைத்து பூசிப்பது என்றும் கதை கட்டி விட்டார்கள்.

இந்தக் கதையை இவ்வளவோடு விட்டு விடவில்லை. இம் மாதிரியான இந்திர விழாபற்றி  கிருஷ்ணன் பொறாமைப்பட்டுத் தனக்கும் அந்த விழாவை பூசையை நடத்தவேண்டுமென்று

மக்களுக்குக் கட்டளை இட்டதாகவும், மக்கள் அந்தப்படிச் செய்ததாகவும், இந்த இந்திரவிழா கிருஷ்ணமூர்த்தி விழாவாக மாறியது கண்ட இந்திரன் கோபித்து ஆத்திரப்பட்டு, இந்த கிருஷ்ணமூர்த்தி விழா ஈடேறாமல் நடைபெறாமல் போகும் பொருட்டு விழாக் கொண்டாடுவோர் வெள் ளாண்மைக்கு ஆதரவாக இருந்த கால்நடைகள், ஆடு மாடுகள் அழியும் வண்ணமாகப் பெரும் மழையாகப் பெய்யச் செய்துவிட்டான் என்றும், இதற்கு ஆளான மக்கள் கிருஷ்ணமூர்த்தியிடம் சென்று முறையிட்டதாகவும், கிருஷ்ணமூர்த்தி மக்களையும் ஆடுமாடுகளையும் காப்பாற்ற ஒரு பெரிய மலை கோவர்த்தனகிரியைத் தூக்கி அதைத் தனது கண்டுவிரலால் தாங்கிப்பிடித்து காட்டியதாகவும், இதனால் இந்திரன் வெட்க மடைந்து கிருஷ்ணனிடம் தஞ்ச மடைந்து தனது மரியாதையைக் கேட்டுக் கொண்டதாகவும், அதற்கு இரங்கி கிருஷ்ணன், எனக்கு ஒரு நாள் பண்டிகை உனக்கு ஒருநாள் பண்டிகை, மக்கள் முதல் நாள் எனக்காக பொங்கல் பண்டிகையாகவும், பொங்கலுக்கு மறுநாள் மாட்டுப் பொங்கல் என கொண்டாடும்படியும், ராஜி செய்துகொண்டார்கள் என்றும் சிரிப்பிற்கிடமான ஆபாச முட்டாள் தனமான கதைகளைக் கட்டிப் பொருத்திவிட்டார்கள்.

 இதிலிருந்துதேவர்களுக்கு அரசனான இந்திரன் யோக்கியதை எப்படிப்பட்டது என்பதை மக்கள் சிந்தித்து உணர வேண்டுமென்று வேண்டிக் கொள்ளுகிறேன்.

மற்றும். இதில் பொங்கலுக்கு முதல் நாளைக்கு ஒரு கதையையும், மறு நாளைக்கு ஒரு கதையையும் போகிப்பண்டிகையென்றும், சங்கராந்திப்பண்டிகை யென்றும் பெயர்வைத்து மூன்று நான் பண்டிகையாக்கி ஏராளமான முட்டாள் தனத்தையும், மூடநம்பிக்கையையும் புகுத்தி விட்டார்கள்.

நமது பார்ப்பனர்களுக்கு எந்தக் காரியம் எப்படியிருந்தாலும் யார் எக்கேடுகெட்டாலும் தாங்கள் மனித சமுதாயத்தில் உயர்ந்த பிறவி மக்களாகவும், உடல் உழைப்பு இல்லாமல் வாழும் சுக ஜீவிகளாகவும் இருக்க வேண்டும் என்பதற்காக மனித சமுதாயம் முழுவதுமே அறிவைப் பயன்படுத்தாத ஆராய்ச்சியைப் பற்றியே சிந்திக்காத முட்டாள் களாகவும், காட்டுமிராண்டிகளாகவும் இருக்கச் செய்யவேண்டும் என்பதே அவர்களுடைய பிறவிப் புத்தியானதால் அதற்கேற்ப 

உலக நடப்பைத் திருப்பிப் பாதுகாத்து வைக்கிறார்கள்.

பார்ப்பனர்களின் இம் மாதிரியான அட்டுழிய, அக்கிரம காரியங்களில் இருந்து விடுபட்டு மனிதர்களாக நாம் வாழவேண்டுமானால் பொங்கல் பண்டிகை என்கின்றதை முதல்நாள் அன்று மட்டும் நல்ல உயர்வான உணவு அருந்துவதையும், நல்லுடை உடுத்துவதையும் மனைவிமக்கள் முதலியவர்களுடன் இன்பமாகக் காலம் கழிப்பதையும் கொண்டு, 

நம்மால் கூடிய அளவு மற்றவர்களுக்கும் உதவி, அவர்களுடன் குலாவுவதான காரியங்களையும் செய்வதன் மூலம் விழாக் கொண்டாட வேண்டியது அவசியமாகும்.

மற்றபடியாக, மதச் சார்பாக உண்டாக்கப் பட்டிருக்கும் பண்டிகைகள் அனைத்தும் பெரிதும் நம் இழிவிற்கும், பார்ப்பனர் உயர்விற்கும். நம் மட மைக்கும், காட்டுமிராண்டித்தன்மைக்கும் பயன்படத் தக்கதாகவே இருந்து வருவதால், பயனளித்து வருவதால் அறிவுள்ள, மானமுன்ள மக்கள் மத சம் பந்தமான எந்தப் பண்டிகையையும் கொண்டாடா மலிருந்து தங்களை மானமும் அறிவுமுள்ள மக்களாக ஆக்கிக் - கொள்ள வேண்டுமென்று கேட்டுக்

மானமும் அறிவுமே மனிதற்கழகு

தந்தை பெரியார் அறிக்கை விடுதலை" -13.1.1970

கிறித்தவர்கள் காலத்தைக் காட்ட கிருத்துவ ஆண்டு (கி.பி ) இருக்கிறது, முஸ்லிம்கள் காலத் தைக்காட்ட இஸ்லாம் ஆண்டு (ஹிஜ்ரி) இருக்கிறது. இது போல தமிழனுக்கு என்ன இருக்கிறது?

மற்றும், இப்படியேதான் தமிழனுக்குக் கடவுள், சமயம், சமய நூல் வரலாற்றுச் சுவடி இலக்கியம் முதலியவை என்று சொல்ல எதுவும் காண மிக மிகக் கஷ்டமாக இருக்கிறது, இப்படிப்பட்ட நிலையில், தமிழர் விழா பண்டிகை என்பது நான் எதைச் சொல்ல முடியும்? ஏதாவது ஒன்று வேண்டுமே? அதை நாம் கற்பிப்பது என்பதும், எளிதில் ஆகக் கூடியது அல்லவே என்று கருதிப் பொங்கல் பண்டிகை என்பதைத் தமிழன் விழாவாகக் கொண்டாடலாம் என்று முப்பது ஆண்டு களுக்கு முன் நான் கூறினேன், மற்றும் யாராவது கூறியும் இருக்கலாம்.

இந்தப் பண்டிகையும் அறுவடைத் திருவிழா என்ற கருத்தில் தானேயொழிய சங்கராந்திப் பண்டிகை, போகிப் பண்டிகை, இந்திர விழா என்று சொல்லப்படும் கருத்தில் அல்ல. இந்தப் பொங்கல் பண்டிகையை தமிழர் எல்லோரும் கொண்டாட வேண்டும். 

- தந்தை பெரியார் (விடுதலை 30-1-1959)

- விடுதலை நாளேடு, 13.1.21