எது இந்து மதம்? - தந்தை பெரியார்

Viduthalai  October 29, 2023  கட்டுரை, தந்தை பெரியார்,

 

இந்து மதம் என்று ஒன்று குறிப்பாக இல்லை என்று காந்தியாரே ஒப்புக் கொள்ளுகிறார்.

இந்தியாவுக்கு மகமதியர்கள் முதலிய அயல் நாட்டார்கள் வந்த காலத்தில் இந்தியாவில் உள்ள பல்வேறு தேச வகுப்பு மக்கள் நடந்து கொண்டுவந்த நடவடிக்கைகளுக்கும் பழக்க வழக்கங்களுக்கும் பல்வேறு சமுகத்தாருடைய சடங்கு, பிரார்த்தனை, வழிபடு கடவுள்கள் முதலாகியவைகளுக்கும் சேர்த்து எல்லாவற்றிற்கும் ஒரே பெயராக இந்துமதம் அதாவது இந்தியர்களின் மதம் என்பதாகப் பெயரிட்டு விட்டார்கள்.

அக்காலத்தில் இருந்த திராவிடர்கள் பழக்க வழக்கங்களுக்கும் இந்துமதம் என்றும், ஆரியர்கள் பழக்க வழக்கங்களுக்கும் இந்துமதம் என்றும், மலைநாட்டு மக்கள் பழக்கவழக்கங்களும் இந்துமதம் என்றும், ஆரியசமாஜமும் இந்துமதம் என்றும், பிரம்மசமாஜமும் இந்து மதம் என்றும், வேதாந்தமும் இந்து மதம் என்றும், கடவுளையும் மதத்தையும் சரீரத்தையும் உயிரையும் துறந்த துறவறமும் இந்துமதம் என்றும், பவுத்தர்கள் பழக்க வழக்கங் களுக்கும் இந்துமதம் என்றும், நாத்திகர்கள் கொள்கைகளுக்கும் இந்துமதம் என்றும், இப்படிப் பலவிதமாய் அவர்கள் அதாவது கிறித்துவர்கள், மக மதியர்கள் தவிர மற்ற எவர்களது நடவடிக்கைக்கும் இந்துமதம் என்றே பேர் வைத்து விட்டார்கள். அதா வது இந்தியர்களின் மதம் எனச் சொல்லிவிட்டார்கள்.

ஆகவே, இந்துமதம் என்றால் இந்தியர்கள் மதம் என்றுதான் அர்த்தமே ஒழிய, ஒரு தனிப்பட்ட குறிப்பான கொள்கைகளுக்கு இந்து மதம் என்று பெயரில்லை என்றாலும்,  அக்காலத்தில் ஆரியர்கள் சிறிது செல்வாக்குப் பெற்று இருந்ததால் அவர்கள் தங்கள் பழக்க வழக்கம், சடங்கு, தங்களின் வழிபடு கடவுள்கள் ஆகியவைகளையே பிற இந்தியர்களின் மீதும் சுமத்தி, அதற்கு அதிகமான செல்வாக்கை உண் டாக்கி வைத்துக் கொண்டிருந்தபடியால் ஆரியர்கள் பழக்கவழக்கம், சடங்கு, வழிபடு கடவுள் அவர்களது இலக்கிய ஆதாரங்கள், சாத்திரங்கள், புராணங்கள் என்பன முதலியவைகளே இந்துக்களின் மதமாகவும், மத ஆதாரங்களாகவும் ஆக்கப்பட்டுவிட்டன. ஆரியர்களுக்கு எதிர்ப்பான வைகளும் ஆரியர்கள் அல்லாதவர்களும் கூட விவகாரத்திற்கு இடமில்லாமல் போகட்டும் என்கின்ற காரி யத்திற்காகவே, எல்லாம் இந்துமதம்தான் எல்லோரும் இந்துக்கள்தான் என்றும், அதுவும் இந்துமதம் இதுவும் இந்துமதம் என்றும், இந்துமதத்தில் எல்லாக் கொள்கையும் உண்டு என்றும், ஒரு இந்து எப்படி வேண்டுமானாலும் இருக்கலாம் என்றும், பலசமயங்கள் சேர்ந்தது இந்து மதம் என்றும், அவ்வப்போது தோன்றிய பல பெரியார்களின் அபிப்பிராயங்கள் எல்லாமுமே இந்துமதமாக இருக்கிறது என்றும், எந்த மதக்கருத்தும் இந்துமதத்தில் உண்டு என்றும், எப்படிப்பட்டவனும் இந்துவாய் இருக்கலாம் என்றும், புத்தர்கள், சமணர்கள், ஜெயினர்கள் எல்லாருடைய அபிப்பிராயமும் இந்து மதத்தில் இருந்து வந்ததுதான் என்றும், இந்து மதத்துக்கு பொருத்தமானதே என்றும், சொல்லி பொதுவாக இன்று மகமதியர்கள் கிறிஇதவர்கள் அல்லாத எவரும் இந்துக்கள் என்றே சொல்லக் கூடிய நிலையை ஏற்படுத்திக் கொண்டார்கள்.

இந்து மதம் என்பதாக, இந்துக்களுடைய பழைய ஆதாரங்கள் என்று சொல்லும்படியான எதிலும் ஒரு வார்த்தை கூடக் கிடையாது.

இந்தியாவின் பெயரைக் குறிப்பதற்கு இந்து  என்று ஒரு வார்த்தை காணப்படலாமோ என்னமோ அதுகூட தைரியமாய் சொல்வதற்கு இல்லை. இந்தியா என்கின்ற பெயர்கூட இந்துமத ஆதாரங்கள் என்பவைகளில் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை.

இந்துமதம் என்பதற்கு என்னதான் அர்த்தம் என்று பழைய அதாவது சுமார் 100 வருஷம், 200 ஆண்டு களுக்கு முந்திய அய்ரோப்பிய அகராதிகளையும், அய்ரோப்பிய கலைகளையும் பார்ப்போமானால் மகமதியர்கள் அல்லாதவர்கள் அனுஷ்டிக்கும் மதம் என்றும், ஆரியர்களின் பழக்கவழக்கங்களைப் பின்பற்றுகிறவர்களுக்குச் சொல்லும் மதப்பெயர் என்றும், ஆரியர்கள் அனுஷ்டிக்கும் ஆச்சார அனுஷ் டானங்கள் என்றும்தான் காணப்படுகின்றனவே அன்றி வேறு ஒன்றும் சொல்லப்படுவதாகக் காண முடியவில்லை.

இந்து மதம் பிரத்தியட்சத்தில் என்னமாய் இருக்கிறது என்று பார்ப்போமானால் விக்கிரகங்களை வணங்குவது, ஜாதி வித்தியாசங்களை - உயர்வு தாழ்வுகளைப் பாராட்டுவது ஆகிய இந்த இரண்டு காரியம்தான். இந்த உலகத்தில் வேறு எந்ததேச மக்களிடத்திலும் வேறு எந்த மதத்தாரிடத்திலும் இல்லாத குணங்கள் கொண்டு இருந்து வருகிறது.

இந்த இரண்டு காரியங்களைப்பற்றி அறிஞர்கள் என்பவர்கள் வெகு காலத்துக்கு முன்பே தவறுதலானது என்றும், அவசியமற்றது என்றும் முடிவு கட்டி விட்டார்கள். அதற்கும் பல ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளுக்கு முன் உள்ள பெரியார்கள் என்பவர் களுடைய வாக்கும் உபதேசமும் இருந்து வருகிறது. இவைகளையும் இந்துமத ஆதாரமாகவும் அப்பெரி யார்களையும் இந்து மதத்தில் தெய்வீக அம்சம் பெற்றவர்கள் என்றும் சொல்லப்படுவதோடு விக்கிரக ஆராதனையில் நம்பிக்கை இல்லாதவனும், ஜாதி வித்தியாசம் உயர்வு தாழ்வு ஆகியவற்றை வெறுப் பவனும், இகழ்பவனும் கூட இந்துதான் என்றும், அதற்கும் ஆதாரம் இந்து மதத்தில் இருக்கிறதென்றும் சொல்லப்படுகிறது.

ஆகவே, இப்போது எது இந்து மதம் அல்லாதது என்று சொல்ல முடியாத நிலையில் இருக்கிறோம்.

ஆனால் தேசியத் தலைவர்கள், மதத்தலைவர்கள் என்று சொல்லப்பட்டவர்களான தோழர்கள் காந்தியார், மாளவியா முதலாகியவர்கள் இந்துமதம் என்று எதைச் சொல்லுகிறார்கள் என்று பார்த்தால் வர்ணாசிரமத்தை பரிசுத்தமாக்கி நிலை நிறுத் துவதுதான் இந்துமதம் என்கின்றார் காந்தியார்; களிமண்ணும், கங்கை ஜலமும் கூடவே இருக்க வேண்டியது தான் இந்து மதம் என்று செய்து காட்டுகிறார் மாளவியா.

மகமதிய ஆதிக்கம் தலையெடுக்காமல் செய்வது தான் இந்துமதம் என்கிறார் மூஞ்சேயாரும் பரமானந்தனாரும். மற்றபடி சங்கராச்சாரிகளுடைய இந்துமதம் எப்படிப்பட்டது? இராமானுசாச்சாரியா ருடைய இந்து மதம் எப்படிப்பட்டது? பண்டார சந்நதிகளுடைய இந்துமதம் எப்படிப்பட்டது? மனு தர்ம சாத்திர இந்துமதம் எப்படிப்பட்டது? இதிகாச மாகிய கீதையுடைய இந்துமதம் எப்படிப்பட்டது? புராணங்களுடைய இந்துமதம் எப்படிப்பட்டது? சைவர்களுடைய இந்துமதம் எப்படிப்பட்டது? மற்றும் பார்ப்பனரல்லாத சைவர்கள் இந்துமதம் எப்படிப் பட்டது? வைணவர்களுடைய இந்துமதம் எப்படிப் பட்டது? என்பவைகளைப் பற்றி நாம் விவரிக்க இதில் இடம் வைத்துக் கொள்ளவில்லை.

எப்படி இருந்தாலும் இஸ்லாமியர்களைப் போலவும், கிறிஸ்துவர்களைப் போலவும் மதம் என்ப தற்கு இருந்துவரும் ஆதாரம், கொள்கை, குறிப்பிட்ட வர்களுடைய உபதேசம் என்பதாக எதுவும் இல்லாமல், வார்த்தையளவில் குருட்டு அபிமான அளவில் இந்துமதம் இருந்து வருகிறது என்பதை எவரும் மறுக்க முடியாது.

இந்த லட்சணத்தில் உள்ள இந்துமதம் ஒரு மனி தனை தீண்டக்கூடாதவன் என்றும், ஒரு மனிதனை தாசிமகன், வைப்பாட்டி மகன், அடிமை மகன் என்றும் சொல்லிக்கொண்டு, உரிமையும் பாராட்டி 100க்கு 97 மக்களை சுயமரியாதையற்றவர்களாக்கி, 100க்கு 

25 மக்களை தீண்டாதவர்கள், சண்டாளர்கள் என்று இழிவுபடுத்தி வருவதென்றால் இப்படிப்பட்ட இந்தமதம் உலகத்தில் எதற்காக இருக்க வேண்டும்? இது அடியோடு ஒழிக்கப்படுவதில் என்ன தப்பு? என்றுதான் கேட்கிறோம்.

ஜாதி அகம்பாவம் பிடித்த சோம்பேறிப் பார்ப் பனியக் கூட்டம் தங்களது சுயநலங்களை உத்தேசித்து இந்துமதம் ஒழியச் சம்மதப்பட மாட்டார்கள் என்பதோடு “இந்து மதத்தை ஒழிக்க உன்னாலும் முடியாது உங்கள் பாட்டனாலும் முடியாது” என்று சொல்லுவார்கள். ஆனால் அது வேறு விஷயம். தீண்டப்படாத வகுப்பைச் சேர்ந்த ஒரு ஆள் இந்து மதத்தை விட்டுவிடுகிறேன் என்றும், “சண்டாளர்கள்”, “இழிமக்கள்” என்று சொல்லக்கூடிய ஒரு கூட்ட மக்களின் மகாநாட்டில் ‘‘இந்து மதத்தை விட்டுவிட வேண்டும்” என்று ஒரு தீர்மானம் செய்தவுடன் இமயமலை முதல் கன்னியாகுமரி வரையில் உள்ள தேசியத் தலைவர்கள், தேசியப் பத்திராதிபர்கள், மகாத்மாக்கள், மாளவியாக்கள், இந்துமதத் தலைவர்கள், “வீரர்கள்,” “தியாகிகள்”, “சத்தியாக்கிரகிகள்” எல்லோருக்குமே தலையில் இடி விழுந்ததுபோல் ஆகிவிட்டதுடன் இதற்காக எத்தனை பொய்புரட்டு, ஏமாற்று, தந்திரமாகிய இழிகாரியங்கள் எல்லாம் செய்து, “அம்பேத்கர் அவ்வளவு பெரிய மனுஷன் அல்ல” என்றும், “பம்பாய் மாகாண தீண்டப்படாதார் மகாநாடு தக்க பிரதிநிதித்துவம் பொருந்தியது அல்ல” என்றும் தாங்கள் கூப்பாடு போடுவது போதாமல் அவ்வகுப் பிலேயே பல வயிற்றுச் சோற்றுக்கு கருப்பன்களைப் பிடித்து, ஒரு திராம் இரண்டு திராம் சாராயம் வாங்கிக் கொடுத்து எழுதச் சொல்லியும், எழுதினதாக ஒப்புக் கொள்ளச் சொல்லியும், இவ்வளவு பாடுபடுவதைப் பார்க்கும்போதே முடியாது என்று சொல்லுபவர்கள் உண்மையாக நம்புகிறார்களா? அல்லது பயந்து நடுங்கி அப்படி உளறுகிறார்களா? என்பது விளங்கும்.

இந்துமதம் நாளுக்குநாள் ஒழிகிறதா இல்லையா என்பதும், பிற மதம் நாளுக்கு நாள் ஓங்குகிறதா இல்லையா என்பதும், ஒரு 50 ஆண்டு ஜன கணிதத்தைப் பார்த்தால் தானாகவே விளங்கும்.

ஆகையால் இந்து மதத்தை ஒழிக்க வேண்டுமென்று முயற்சி செய்தவர்கள் இப்பார்ப்பனர்களுடைய மிரட்டலுக்குப் பயப்படாமல், சித்திரத்தில் படம் எழுதக்கூட ஒரு இந்துவின் பழைய சின்னம் இல்லாத அளவுக்கு, இந்து மதம் இன்னும் புரட்டான ஒரு கட்டும், சூழ்ச்சியும் அழிய வேண்டியது அவசியமென்றும் அது அழிந்துபோகப் போவது உறுதிதான் என்றும் தைரியமாய்க் கூறுவோம்.

குடிஅரசு - கட்டுரை - 19.06.1948

தமிழ்க் காசுவும் தந்தை பெரியாரும்

 Viduthalai  November 04, 2023  பிற இதழிலிருந்து...,

தமிழ்க் காசுவும் தந்தை பெரியாரும்

[நவ.5 : கா.சுப்பிரமணியனார் 135ஆவது பிறந்த நாள்]

வெற்றிச்செல்வன்

தமிழ்க் காசு என்றழைக்கப்பட்ட கா.சுப்பிரமணி யனார் (கா.சு. பொ.ஆ. 1888 - 1945) தமிழையும் சைவ நெறியையும் தனது இரு கண்களாகப் போற்றியவர். அந்தக் காலத்திலேயே எம்.எல். பட்டம் பெற்றதோடு, தாகூர் சட்ட விரிவுரையாளர் என்கிற சிறப்புத் தகுதியையும் பெற்றவர். சமயம், நீதி, வரலாறு, இலக்கியம் என்று பல்வேறு துறைகளிலும் தனது தடத்தைப் பதியச் செய்தவர்.

1920களில் தமிழ்நாட்டில் சுயமரியாதை இயக்கம் தோன்றிய பின்னர் எழுந்த கடவுள் மறுப்புப் பரப் புரைக்கு, கா.சுப்பிரமணியனார், மறைமலையடிகளார், திரு.வி.கல்யாணசுந்தரனார் உள்ளிட்டோர் கடுமை யான எதிர்வினை ஆற்றினர். 1929ஆம் ஆண்டு மே மாதம் திருப்பாதிரிப்புலியூரில் மறைமலையடிகள் தலைமையில் சைவர் மாநாடு கூட்டப்பெற்றது. அம்மாநாட்டில் நிறைவேற்றப்பட்ட முதல் தீர்மானமே ‘கடவுள் உண்டென்னும் கொள்கை இன்றியமையாதது' என்பதுதான். கோயிலில் வழிபடுவதற்கு உயர்வு தாழ்வு பாராட்டுதல் கூடாது, தேவதாசிகளுக்குப் பொட்டுக் கட்டுதல் கூடாது என்பன போன்ற முற் போக்கான தீர்மானங்களும் இம்மாநாட்டில் நிறை வேற்றப்பட்டன. 

இம்மாநாட்டுக்குச் சில மாதங்கள் முன்னர்தான்  தந்தை பெரியார் முதல் சுயமரியாதை மாநாட்டைச் செங்கல்பட்டில் கூட்டியிருந்தார். அதில் கோயில்கள் உள்ளிட்ட பொது அமைப்புகளில் தீண்டாமை என் பதை ஒழித்து, அனைவரும் பயன்படுத்துவதற்கான உரிமையைக் கொடுக்க வேண்டும் என்கிற தீர்மானம் நிறைவேற்றப்பட்டிருந்தது. அப்போது தமிழ்நாட்டில் பல்வேறு பகுதிகளிலும் கோயில் நுழைவுப் போராட் டங்களைச் சுயமரியாதை இயக்கத்தினர் முன்னெ டுத்து வந்தனர். மேலும், தேவதாசி முறை ஒழிக்கப்பட வேண்டும் என்ற பரப்புரையினையும் பெரியார் தனது 'குடிஅரசு' இதழின் வாயிலாகத் தொடர்ந்து மேற் கொண்டு வந்தார். சைவர் மாநாட்டில் நிறைவேற்றப் பட்ட தீர்மானங்களைப் பார்க்கும்போது, சுயமரியாதை இயக்கத்தின் தாக்கம் சைவர் மாநாட்டிலும் எதிரொ லித்ததைப் புரிந்துகொள்ள முடிகிறது. 

1937ஆம் ஆண்டு திருச்சியில் 'சென்னை மாகாண 3ஆவது தமிழர் மாநாடு' நடைபெற்றது. அம்மாநாட்டைத் தொடங்கிவைத்துப் பேசியவர் கா.சுப்பிரமணியனார். "தமிழர் மொழி, கலை, நாகரிகம் ஆகிய விஷயங்களில் யாவரும் ஒப்புக்கொள்ளத்தக்க முடிவு கூற உரிமையும், ஆற்றலும் உடையவர்" என்ற பாராட்டுரையோடு விடுதலை நாளிதழ் இவரது மாநாட்டு உரை முழுவதையும் வெளியிட்டது (விடுதலை 28.12.1937, 29.12.1937). 

இம்மாநாட்டில் தமிழர் என்பதற்கான வரையறையைக் கா.சு. அளித்தார். "தமிழர் என்பவர் தமிழைத் தாய் மொழியாக உடைய வர்கள் ஆவர். தமிழ்நாட் டில் பிறந்தும் தமிழைத் தாய்மொழி எனக் கரு தாதவர் தமிழர் ஆக மாட்டார், தமிழ் நாட்டில் பிறவாதிருந்தும் தமிழைத் தாய்மொழி போல் போற்று பவரைத் தமிழர் என்பது இழுக்காகாது" என்றார். 

மறைமலையடிகளும், கா.சுப்பிரமணியனாரும் எனது வலதுகையும் இடதுகையும் போன்றவர்கள் என்றார் பெரியார். ஹிந்தி எதிர்ப்புப் போராட்டத்தில் சுயமரியாதை இயக்கத்தோடு கைகோத்தவர் கா.சு. 

சிதம்பரம் அண்ணாமலைப் பல்கலைக்கழகப் பேராசிரியராகப் பணிபுரிந்தபோது, தந்தை பெரி யாரைப் பல்கலைக் கழகத்துக்கு அழைத்துப் பேச வைத்தார், தனது இறுதிக் காலத்தில் நோயுற்று அவதிப்பட்டார் கா.சு. அப்போது அவருக்கு உதவி யாக மாதந்தோறும் 50 ரூபாய் அனுப்பி உதவியவர் பெரியார். இவ்விரு ஆளுமைகளும் கடவுள் ஏற்பு-மறுப்புக்கொள்கையில் இருவேறு துருவங்களாக முரண்பட்டு இருந்தபோதும், தமிழ் மொழிப் பாதுகாப்பு தமிழர் நலன் ஆகியவற்றில் ஒன்றிணைந்து செயல்பட்டது நினைவு கூரத்தக்கது.

நன்றி: 'இந்து தமிழ் திசை', 4.11.2023

எனக்குத் தலைவர் பெரியார்தான்!- லட்சிய நடிகர் எஸ்.எஸ்.ஆர்

நான் என்றும் சுயமரியாதைக்காரன்.

'சம்பூர்ண இராமாயணம்' திரைப்படம் எடுக்கும்போது என்னை பரதன் வேடத்தில் நடிக்க அழைத்தார்கள். நான் மறுத்துவிட்டேன். 

'ஏன் நடிக்க மறுக்கிறீர்கள்?' 

என்று கேட்டார்கள்.

நான், "எனக்கென்று ஒரு கொள்கை உண்டு. அது பெரியார் கொள்கை. நான் முதலில் கழகத்துக்காரன். இரண்டாவதுதான் தொழில்!"

என்று சொன்னேன்.

இதனால்தான் அண்ணா என்னை 'லட்சிய நடிகர்' என்று அழைத்தார்கள். அதுவே எனக்கு பட்டமாயிற்று.

மதுரை கறுப்புச்சட்டை மாநாட்டில் கலந்து கொண்டது இன்னும் நினைவில் உள்ளது. அந்த மாநாட்டில் கலந்து கொள்வதற்காக என் அம்மாவிற்கு கடிதம் எழுதி, "எனக்கு உடல்நிலை சரியில்லை என்று நீங்கள் கடிதம் போடுங்கள்" என்று கடிதம் எழுதவைத்து அந்த கடிதத்தை நாடகக் கம்பெனியில் காட்டி லீவு வாங்கிக் கொண்டு மாநாட்டில் கலந்து கொண்டேன். அங்கு அய்யா அவர்கள் பேசிய பேச்செல்லாம் நினைவில் உள்ளது.

மூடநம்பிக்கை ஒழிந்தால் எல்லாம் சரியாகிவிடும் என்று பெரியார் கருதினார். தவறை வெளிப்படையாக தட்டிக்கேட்டவர் பெரியார். அவருக்கு முன்பு அப்படி ஒரு தலைவர் தோன்றியதில்லை. இறுதியில் தந்தை பெரியாரின் கொள்கைதான் நிற்கும்.

தி.மு.க பிரிந்த பிறகும் நான் அய்யாவை சந்தித்து வந்தேன்.

1962ல் தேனியில் திமுக சார்பில் போட்டியிட்டேன். என்னை எதிர்த்து நின்ற காங்கிரஸ் கட்சியினர், என்னை "கறுப்புச்சட்டைக்காரன். சாமி இல்லை! பூதம் இல்லை!!" என்று சொல்பவன் என்று கூறி எனக்கு ஓட்டுப் போடாதீர்கள் என்று பிரச்சாரம் செய்தார்கள். பண்டித நேரு அவர்கள் எனக்கு எதிராக நின்றவரை ஆதரித்துப் பேசினார். ஆனாலும் நான்தான் வெற்றி பெற்றேன்.

1967ல் திமுக ஆட்சியைப் பிடித்தது. அப்போதெல்லாம் பெரும்பாலும் அண்ணா என் வீட்டில் தான் இருப்பார்.

கழகம் வெற்றிபெற்றதும் அண்ணா அவர்கள் என்னை அழைத்தார்கள்.

"உடனே கார்களுக்கு ஏற்பாடு செய். அய்யா அவர்களைப் பார்க்க வேண்டும்" என்று அண்ணா அவர்கள் கூறினார்கள்.

அன்று இரவே திருச்சி புறப்பட்டோம். அய்யாவை சந்தித்து அண்ணா வாழ்த்து பெற்றார்கள்.

எத்தனையோ சரித்திர நாயகர்களைச் சொல்கிறார்கள். படிக்கிறோம். நாம் கண்ட சரித்திர நாயகர் தந்தை பெரியார்தான். நம்மை மனிதராக்கியவர். தமிழர் சமுதாயத்தை தலைநிமிர வைத்தவர். என்றைக்கும் எனக்கு அய்யா ஒருவரே தலைவர்!

(2003 செப்டம்பரில் வெளிவந்த தந்தை பெரியார் 125 வது பிறந்தநாள் மலருக்காக எஸ்.எஸ்.ஆர் அளித்த பேட்டி.)

(லட்சிடிய நடிகர் எஸ்.எஸ்.ஆர் நினைவு நாள் அக்-24) வாழ்க! வாழ்க!!

    - Dhalapathiraj .

ஆத்மா உண்டென்பதும் மறுஉலகவாழ்வுப் பேச்சும் பார்ப்பனரின் பித்தலாட்டமே (மனித வாழ்வின் பெருமை எது?)

ஆத்மா உண்டென்பதும் மறுஉலகவாழ்வுப் பேச்சும் பார்ப்பனரின் பித்தலாட்டமே

மனிதப் பிறவி என்பதில் புகழைத் தேடுவதுதான் மற்ற ஜீவனுக் குள்ளதைவிட மேலான தன்மை என்று கூறப்படும். ஆனால் மனிதனும் புகழைத் தேடவில்லை என்றால் மற்ற ஜீவன்களின் வாழ்க்கைக்கும் இவனுக்கும் வித்தியாசமே இல்லாது போவதும் அன்றி மனித வாழ்க்கை மேலானது என்றோ உயர்வென்றோ கூறுவதற்கில்லை.

மற்றும் மனிதன் இறந்து போதல் என்பதிலும் மற்ற ஜீவன்களைப் போன்றே இவனும் இறந்து விடுகிறான் என்றேன்.

மனிதன் சாதல் என்பது மனிதனுக்குக் கருவி கரணாதிகள் - இயங்கும் சக்தி நின்று போன பின் செத்துப் போதல் என்றாகிறது; அதாவது மனிதனுடைய சகல அவயங்களும் நகரும் (இயங்கும்) சக்தியை இழந்துவிட்ட பின்பு செத்துப் போகிறான். (சத்துப் போய்விட்டது) என்றாகிவிடுகிறான்.

மரம் பட்டுப் போய்விட்டது என்கிறோம். அதாவது மரத்திற்கு இதுவரை இருந்த வளர்ச்சிக்குள்ள சத்தானது போய்விட்டது. சத்துப் போனதைத் தான் செத்துப் போய் விட்டது என்று கூறுகிறோம். இப்படி மிருக இனங்களும், பறவை இனங்கள், ஊர்வன, நீர்வாழ்வன போன்ற எல்லா வற்றுக்கும் நகரும் சக்தியும் வளரும் சக்தியும் போய்விட்ட பின் செத்து விடுகிறது என்கிறோம். மரம், செடி, கொடி, புல்பூண்டு இவைகளுக்கு வளர்ச்சியைக் கொடுக்கும் சத்து அதாவது காற்றையும் நீரையும் இழுக்கும் சக்தி போனதும் செத்துப்போகிறது. அத்துடன் இவைகளின் வாழ்க்கை முடிந்தது என்று பொருள்.

அவைகளைப் போன்றே மனிதனும் செத்துப்போனபின் அதனுடன் அவன் வாழ்வு முடிந்தது. அத்தோடு சரியாகி விடுகிறது.

ஆனால் வைதீகர்கள் கூறுவதோ அப்படி இல்லை. மனிதன் செத்துப் போனவுடன், அவனுடைய உடலிலிருந்து ஆத்மா என்று ஒன்று பிரிந்து சென்று மேல் லோகம் அடைகிறது. என்கிறார்கள். அத்துடன் கூட விடவில்லை. பிரிந்து சென்ற ஆத்மா, தான் செய்த பாவபுண்ணியங் களுக்குத் தக்கவாறு, நரகமோ, மோட்சமோ அடைகிறதாம். அங்கு இன்பதுன்பங்கள் அனுபவிக்கிறதாம்! அவ்வளவோடும் விடுவதில்லை. ஒரு சரீரத்தில் இருந்து பிரியும் ஆத்மா வேறு ஒரு சரீரத்தைப்பற்றிக் கொண்டுதான் நீங்குகிறதாம். அதாவது ஒட்டுப்புழுப்போல்.

எப்படியோ ஆத்மா என்பதை பற்றிப் புளுகிவிட்டு; அதைநிலை நாட்டுவதற்கென்று ஒன்றன்பின் ஒன்றாகப் பாவ புண்ணியம், மோட்சம், நரகம், மறு ஜன்மம், பிதிர்லோகவாசம், கடவுள், என்றெல்லாம் புளுகிக் கொண்டேபோகும் அவசியம் ஏற்பட்டுவிட்டது. ஒரு புளுகை மறைக்க எண்ணற்ற அபாண்ட, அ°திவார மற்றதுமானப் புளுகுகள் அதுவும் கண்ணை மூடிக்கொண்டு எப்படி எப்படி புளுகவேண்டும் என்றுகூட சிந்தித்துப் புளுகாமல் மலைபோன்ற புளுகும்படி ஆகிவிட்டது. அப்படிக் கூறினால்தான் மனிதன் ஓரளவு நம்புவான் என்பதற்கே ஆகும்.

மனிதன் செத்தான் என்றவுடன் அவனுடைய சக்திக் குறைந்து போய் அசையும் தன்மையற்று மனிதனின் உள் அவயவங்களான சுவாச உறுப்புகளும், காற்றை இழுத்து வெளியிடும் இயங்கும் சக்தியை இழந்துபோனபின் மூச்சும் நின்றுவிடுகிறது மூச்சு நின்றுவிட்டபின், உடல் அழுகி நாற்றமடைகின்றது. அப்படி செத்துப்போன உடலை பூமியில் புதைத்துவிடுகிறோம். புதைத்தால் மக்கிப் போய் மண்ணோடு மண்ணாய்ப் போய் விடுகிறது. எரித்துவிட்டால் சாம்பலாகிப் போய்விடுகிறது. ஒரு ஆட்டை, ஒரு கோழியை, ஒரு மீனை அறுத்துச் சாப்பிட்டு விடுவது போல் ஒரு மரத்தை வெட்டி எறிந்து விடுவதுபோல் மனிதன் எரிக்கப்படுவதை புதைக்கப்படுவதை நாம் கண்ணால் நேரில் பார்க்கிறோம்.

ஆனால் கண்ணுக்குத் தெரியாமல் ஆத்மா என்று ஒன்று பிரிந்து செல்லுகிறது என்றால் இதைப் பெரும் பித்தலாட்டம் என்றுதான் கூறவேண்டும். இத்தன்மை மனிதனுக்கு மட்டும் உண்டு! மற்ற ஜீவன்களுக்கு ஈ, எறும்பு, பூச்சி, புழு அணுக் கிருமிகளுக்கு ஆத்மா என்றொன்று கிடையாது என்றும் கூறுவது கொஞ்சமேனும் மனிதப்பண்புக்கு ஏற்றதென்று கூறமுடியாது. விவகாரத்திற்கு ஆக அவற்றிற்கும் ஆத்மா உண்டு என்றால் அந்த ஆத்மாக்கள் எங்கே போய் என்ன மோட்சநரகத்தை எதற்கு ஆக அனுபவிக்கக் கூடும்?

மனிதனுக்கு மட்டும் ஆத்மா உண்டு. இதன் மேன்மைக்கு ஆக அதன் சந்ததிகள் பார்ப்பனனுக்குத்தான் தர்மம் செய்ய வேண்டும்! “அதாவது ஆத்மா சுகமடைய பார்ப்பனனுக்குச் சுகமுண்டாக்க வேண்டும்” என்றால் இவை பார்ப்பனர்களால் - புரோகிதர்களால் அவர்களது நன்மைக்கென்று ஏற்படுத்தப்பட்டதென்பதற்கு வேறு ஆதாரங்கள் தேவையில்லை.

கண்ணுக்குத் தெரியாததும், சூட்சமமாகவும் யாருக்கும் தெரியா மலும் மேலே செல்லுகிறது என்கிறார்கள்! இப்படிக் கூறுகிறவர்கள் கண்ணுக்குமட்டும் இந்த ஆத்மா எப்படித் தெரிந்ததோ தெரியவில்லை. கேட்டால் “வேதம் சொல்லுகிறது, சா°திர புராணம், கருடபுராணம் சொல்லுகிறது, என்பார்கள்! இவைகள் எப்போது யாரால் ஏற்படுத்தப் பட்டன? என்றால் ரிஷிகள், முனிவர்கள், கடவுள் அவதாரங்கள், கடவுள்கள் வெங்காயங்கள், கருவேப்பிலைகள் கூறியவைகள் என்பார்கள். காலம் எப்போது என்றால் பல யுகங்களாயிற்று என்பார்கள். இவர்கள் யார்? இவர்களின் யோக்கியதை என்ன? இந்த நபர்களுக்கும் நமக்கும் என்ன சம்பந்தம்? யாரோ உளறியவைகளை வைத்துக் கொண்டு இந்த விஞ்ஞானக் காலத்திலும் நாம்கட்டி அழுவது பொருத்தமாகுமா? என்று கேட்டால், “அப்படிக்கேட்காதே நா°திகம் பேசாதே. நீ பாவி, உன்னைக் கடவுள் நரகத்தில்தான் தள்ளுவார்” என்றுதான் கூறமுடியுமே தவிர ஒன்றுக்கும் சரியான பதில் கூறமுடியாது.

இப்படியே எதையும் பார்ப்பனர்கள் கடவுளின் பெயரையும், மதம் சா°திரபுராணங்கள் பெயரையும், கண்ணுக்குத் தெரியாத சூட்சுமங்கள் நம்புத்திக்கு எட்டாத தத்துவங்கள் என்பதையும் கூறி நம்மை மிருகத்தினும் கேடானவர்களாக்கிவிட்டனர். மனிதன் என்று கூறப்படுவது ஒரு குறிப்பிட்ட தனிப்பட்ட பொருளின் பெயரில்லை. மன்மத சிந்தாமணி லேகியம் என்கிறார்கள். அந்த லேகியம் பல பொருள்களைக் கூட்டமாகக் கொண்டது. தாது விருத்தியை உண்டாக்கும் சத்துள்ள பொருள்கள் பலவற்றையும் அளவுடன் சேர்த்துப் பக்குவப்படுத்தப்பட்ட கூட்டுப் பொருள் தான் அந்த லேகியம். அதன்பிறகுதான் அதற்கு மன்மத சிந்தாமணி லேகியம் என்று பெயர் வந்தது. அதற்கு முன் சேர்க்கப்பட்ட பல பொருள்கள் ஒவ்வொன்றுக்கும் தனித்தனியே பெயர் உண்டு.

மேஜை என்பதை எடுத்துக் கொண்டால் மேஜை என்ற சாமான் அப்படியே விளையக்கூடியது இல்லை. பல சாமான்களைச் சேர்த்துச் செய்யப்பட்டது மேஜை மரத்தால் செய்த கால்கள், மரப்பலகை, மர ஆய்ப்புகள் இவைகளைப் பிணைக்கும் இரும்பு ஆணிகள், இரும்புப் பட்டைகள் இவைகளை எல்லாம் பொருந்தும்படி ஒன்று சேர்த்து உண்டாக்கப்பட்டதற்கு மேஜை என்று பெயர். மேஜை என்ற உருவம் வருமுன்பாக அதில் உள்ள கூட்டுப் பொருள்கள் யாவற்றிற்கும் தனித்தனியே ஒவ்வொரு பெயர் இருந்தது. மேஜை பயனற்றுப் போய் விட்டபின் அதன்கூட்டுப் பொருள்களை தனித்தனியே பிரித்து விட்டால் சட்டம் பலகை ஆணிகள் இவை தனித்தனியே இருக்கும். மரப்பலகையும் சட்டமும் பிறகு அடுப்பெரிக்கத்தான் உபயோகப்படும். எரித்தவுடன் கரியாக சாம்பலாக போய்விடுகிறது.

அதைப்போன்றே மனிதன் என்பது கற்பனைப் பெயர் கொண்ட கூட்டுப் பொருள்களை கொண்ட ஒரு உருவத்தோற்றமாகும். மனிதனைத் தொட்டுக் காட்டு என்றால் நீங்கள் எதைத் தொட்டு காட்டுவீர்கள்? கையை, காலை, தலை முதலியனவற்றைத் தொட்டு காட்டினால் அதற்குத் தனித்தனிப் பெயர்தான் கூறலாம். தொடுவதை எல்லாம் மனிதன் என்று கூறமுடியாது. ஏன் எனில் காலையோ, மார்பையோ, வயிற்றையோ, தலையையோ ஏதாவது ஒன்றைத் தொட்டுக் காட்டினாலும் அதனதற்குத் தனித்தனிப் பெயரிருக் கிறது. மனிதன் என்பது தனிப்பட்ட ஒன்றின் பெயராக இருக்குமானால் அதைத் தொட்டுக் காட்டலாம்.

ஆனால் இத்தனைப் பெயர்களையும் கொண்ட உறுப்புக்களை ஒன்று சேர்ந்திருப்பது மனிதன் என்றிருக்க எப்படி மனிதனைத் தொட்டு காட்ட முடியும்?

மேலும் இந்த அவயவங்களில் ஏதாவது ஒன்று அல்லது சில இல்லை என்றாலும் அவனை மனிதன் என்றுதான் கூறுகிறோம். ஒருவனுக்குக் கை இல்லை என்றால் அவனும் மனிதன்தான். ஒருவனுக்குக் கால் இல்லை என்றாலும் அவனும் மனிதன்தான். ஆனால் மனிதன் என்ற பெயர் எப்போது மறைகிறதென்றால் ஒருவன் மூச்சு வாங்கி விடுவது நின்றுவிட்டதானால் மனிதன் என்ற பெயர் மாறி பிணம் என்ற பெயர் வருகிறது.

அதன் பிறகும் அதைச் சுடும்வரை பிணம், சுட்ட பின் சாம்பல் என்ற பெயர் வருகிறது. மீதியுள்ளவை எலும்புகள். அவைகளும் மண்ணுடன் மக்கிப்போன பின் எலும்பு மண்ணாகிவிடுகிறது.

மற்றும் மனிதனின் சுபாவம் என்ன என்று பார்த்தால் மற்ற ஜீவன்களுக்கில்லாத சுபாவம் கொண்டவனாக இருக்கிறான். நாய்க்கு ஆகிலும் நன்றி விசுவாசம் என்பது மிகுதியும் உண்டு. நன்றியைக்

கொஞ்சம் கூட மறக்காமல் நாய் தன் எஜமானனிடம் விசுவாசத்துடன் இருக்கும். தன் எஜமான் தன்னைவிட்டு வெளியில் சென்று விட்டு பிறகு வந்ததும் தன் நன்றியின் அறிகுறியாக எட்டித்தாவி, வாலை ஆட்டிக்கொண்டு துள்ளிக் குதித்து மேலே விழுந்து விளையாடுவதற்கு முயற்சிக்கும். மனிதனோ நாயைப் போல் நன்றி இயல்பு உடையவனல்ல. நாயைத் தன் எஜமான் எவ்வளவு அடித்தாலும், உதைத்தாலும், மறு நிமிடத்தில் அதே நாய் தன் எஜமானனிடம் அன்பு காட்டுவதைப் பார்க்கலாம். சோறு போடாவிட்டாலும் வி°வாசம் காட்டும். ஆனால் மனிதன் அப்படி அல்ல. என்ன நன்மை அடைந்தாலும் ஒருதீமை நேர்ந்துவிட்டால் முன்பு அடைந்த நன்மைகளை மறந்து தீமையை மட்டும் எடுத்துக் கொள்வான். இது மனித ஜீவனின் சுபாவம் ஆகும். மனிதனுக்குச் சகலமும் சுயநலம்-வியாபாரமுறை-மனிதனுக்குத் துரோகம் என்பது இயல்பு.

இப்படி மற்ற ஜீவன்களில் பூனையை எடுத்துக்கொண்டால் அதன் சுபாவப்படி, மனிதன் எப்பொழுது ஏமாறுவான் அல்லது எப்போது இருட்டு ஆகும். அடுக்கில் அறையில் உள்ள பால் தயிர்ப் பானையை உருட்டிவிட்டு ருசி பார்க்கலாம் என்று காத்துக் கொண்டு இருக்கும். மற்றவரை ஏமாற்றும் சுபாவத்திலேயே கருத்துடன் இருக்கிறது. அது போல் மாத்திரமல்லாமல் மனிதனை மனிதன் குரோதக் கருத்திலும், துரோகக் கருத்திலும் கொல்வான்! விஷமிடுவான்! சாகத்தவம் கிடப்பான். இது மனித இயல்பு.

பூமிக்கு மேல் மைல் கணக்கில் தூரத்தில் பறக்கும் பருந்து பூமியில் கிடக்கும் சிறிய வ°துக்களைக் கண்டு பிடித்து விடுகிறது. நம்முடைய கண் பருந்தின் கண்ணை விடப்பெரியது. நம் கண் உருவத்தில் பெரிதே தவிர, பறவைக்குள்ள கண்ணின் சக்தியைப் போன்று சக்தி அதிகம் கொண்டதில்லை. பருந்தின் கண்களுக்குத் தனி சக்தி இருக்கிறது. மனிதன் கரும்பை உற்பத்தி செய்கிறான். ஆனால் யானைக்குக் கரும்பை தின்னுவதற்குத் தான் தெரியும். கரும்பை பயிர் செய்யத் தெரியாது. மனிதன் பெரிதும் பிறருக்குத் தொண்டு செய்து வாழ்வதையே குறியாய்க் கொண்டுள்ளான். ஆனால், இந்தக் குறிக்கோள் மற்ற ஜீவனுக்கு இல்லை.

நூல் - மனித வாழ்வின் பெருமை எது?

(நீத்தார் நினைவுநாள் சிந்தனைகள்)

ஆசிரியர் : தந்தை பெரியார்

பிள்ளையார் பிறப்புக்கு நான்கு வகைக் காரணம்: எது உண்மை? எல்லாமே பித்தலாட்டம்!

 Viduthalai  September 17, 2023  கட்டுரை,

- தந்தை பெரியார் விளக்குகிறார்

ஹிந்துக் கடவுள்களில் முதன்மைப் பெற்றதும், மக்களிடம் மிகவும் செல்வாக்குப் பெற்றதும், இந்துக்கள் என்போர்களில் ஏறக்குறைய எல்லோராலும் ஒப்புக் கொண்டு வணங்கப்படுவதுமான கடவுள் பிள்ளையார் என்பது இதனை கணபதி என்றும், விநாயகர் என்றும், விக்கினேஸ்வரன் என்றும் இன்னும் இதுபோன்ற பல நூற்றுக்கணக்கான பெயர்களைச் சொல்லி அழைப்பதும் உண்டு.

நிற்க, இந்த பிள்ளையார் என்னும் கடவுளை இந் துக்கள் என்பவர்கள் தங்களுடைய எந்தக் காரியத்திற்கும் முதன்மையாய் வைத்து வணங்குவதும், கடவுள்களுக் கெல்லாம் முதல் கடவுளாக வணங்குவதுமாக இப் போது அமலில் இருக்கும் வழக்கத்தை எந்த இந்து என்பவ னாலும் மறுக்க முடியாது.

ஆகவே, இப்படிப்பட்டதான யாவராலும் ஒப்புக் கொள்ளக்கூடியதும், அதி செல்வாக்குள்ளதும், முதற் கடவுள் என்பதுமான பிள்ளையாரின் சங்கதியைச் சற்று கவனிப்போம்.

1. ஒருநாள் சிவனின் பெண் சாதியான பார்வதி தேவி, தான் குளிக்கப் போகையில் குளிக்குமிடத்திற்கு வேறு ஒருவரும் வராமல் இருக்கும்படியான ஒரு காவல் ஏற் படுத்துவதற்காக தனது சரீரத்தில் உள்ள அழுக்குகளைத் திரட்டி உருட்டி அதை ஒரு ஆண் பிள்ளையாகும்படி கீழே போட்டதாகவும், அது உடனே ஒரு ஆண் குழந்தை ஆகி விட்டதாகவும், அந்த ஆண் குழந்தை யைப் பார்த்து - “நான் குளித்துவிட்டு வெளியில் வரும்வரை வேறு யாரையும் உள்ளே விடாதே!” என்று சொல்லி அதை வீட்டு வாயிற்படியில் உட்கார வைத்திருந்ததாகவும், அந்த சமயத்தில் பார்வதியின் புருஷனான பரமசிவன் வீட்டிற்குள் புகுந்ததாகவும், அழுக்குருண்டையான வாயில் காக்கும் பிள்ளையார் அந்த பரம சிவனைப் பார்த்து, “பார்வதி குளித்துக் கொண்டிருப்பதால், உள்ளே போகக் கூடாது” என்று தடுத்ததாகவும், அதனால், பரம சிவக் கடவுளுக்கு கோபம் ஏற்பட்டு தன் கையிலிருந்த வாளாயுதத்தால் ஒரே வீச்சாக அந்தப் பிள்ளையார் தலையை வெட்டிக் கீழே தள்ளிவிட்டு குளிக்குமிடத்திற் குள் போனதாகவும், பார்வதி சிவனைப் பார்த்து, “காவல் வைத்திருந் தும் எப்படி உள்ளே வந்தாய்?’’ என்று கேட்டதாகவும், அதற்கு சிவன், “காவற்காரன் தலையை வெட்டி உருட்டி விட்டு வந்தேன்” என்று சொன்னதாகவும், இது கேட்ட பார்வதி, தான் உண்டாக்கின குழந்தை வெட்டுண்டதற்காகப் புரண்டு புரண்டு அழுததாகவும், சிவன் பார்வதியின் துக்கத்தைத் தணிக்க வேண்டி, வெட்டுண்டு கீழே விழுந்த தலையை எடுத்து மறுபடியும் ஒட்ட வைத்து உயிர் கொடுக்கலாம் எனக் கருதி உடனே வெளியில் வந்து பார்க்க, வெட்டுண்ட தலை காணாமல் போனதால் அருகிலிருந்த ஒரு யானை யின் தலையை வெட்டி, முண்டமாகக் கிடந்த குழந் தையின் கழுத்தில் ஒட்ட வைத்து, அதற்கு உயிரைக் கொடுத்து, பார்வதியைத் திருப்தி செய்ததாகவும் கதை சொல்லப்படுகின்றது. இக் கதைக்கு சிவ புராணத்திலும், கந்தபுராணத்திலும் ஆதா ரங்களும் இருக்கின்றனவாம்.

2. ஒரு காட்டில் ஆண் - பெண் யானைகள் கலவி செய்யும்போது சிவனும் - பார்வதியும் கண்டு, கலவி ஞாபகம் ஏற்பட்டுக் கலந்த தால், யானை முகத்துடன் குழந்தை பிறந்தது என்றும் பிள்ளையார் கதையில் கூறுகின்றதாம்.

3. பார்வதி கர்ப்பத்தில்  கருவுற்றிருக் கையில் ஓர் அசுரன் அக்கருப்பைக்குள் காற்று வடிவமாகச் சென்று அக் கருச் சிசுவின் தலையை வெட்டி விட்டு வந்த தாகவும், அதற்குப் பரிகாரமாக பார்வதி யானையின் தலையை வைத்து உயிர் உண்டாக்கி குழந்தையாகப் பெற்றுக் கொண்டதாகவும் விநாயகர் புராணம் கூறுகின்றதாம்.

4. தக்கனுடைய யாகத்தை அழிப்ப தற்காக சிவன் தனது மூத்த குமாரனாகிய கணபதியை அனுப்பியதாகவும், தக்கன் அக்கணபதி தலையை வெட்டி விட்ட தாகவும், சிவன் தனது இரண்டாவது பிள்ளையாகிய சுப்பிர மணியனை அனுப் பினதாகவும், அவன் போய்ப் பார்த்ததில் தலை காணப்படாமல் வெறும் முண்டமாய் கிடந்ததாகவும், உடனே ஒரு யானையின் தலையை வெட்டிவைத்து உயிர்ப்பித்த தாகவும் மற்றொரு கதை சொல்லப் படுகின்றது. இது தக்கயாக பரணி என்னும் புத்தகத்தில் இருக்கின்றதாம்.

எனவே, பிள்ளையார் என்னும் கடவுள் சிவனுக்கோ, பார்வதிக்கோ மகனாகப் பாவிக்கப்பட்டவர் என்பதும், அந்தப் பிள்ளையாருக்கு யானைத் தலை செயற் கையால் ஏற்பட்டதென்பதும் ஒப்புக் கொள்ள வேண்டிய விஷய மாகும்.

கடவுள் கூட்டத்தில் முதல்வரான பிள்ளையார் சங்கதியே இப்படிப் பல விதமாகச் சொல்லப்படுவதும், அவைகளிலும் எல்லா விதத்திலும் அவர் பிறரால் உண் டாக்கப்பட்டதாகவும், பிறப்பு, வளர்ப்பு உடையவராகவும் ஏற்படுவதுமானதாயிருந்தால், மற்றக் கடவுள்கள் சங்கதியைப் பற்றி யோசிக்கவும் வேண்டுமா? நிற்க; ஒரு கடவுளுக்குத் தாய் - தகப்பன் ஏற்பட்டால், அந்தத் தாய் தகப்பன்களான கடவுள்களுக்கும் தாய் - தகப்பன்கள் ஏற்பட்டுத்தானே தீரும்? (இவைகளைப் பார்க்கும் போது, கட வுள்கள் தாமாக ஏற்பட்டவர்கள் என்றால் எப்படி ஒப்புக் கொள்ள முடியும்? ஆகவே, இந்தக் கடவுள்களும், உலகமும் ஏற்பட்ட தற்கு வேறு ஆதாரங்களைக் கண்டு பிடிக்க வேண்டியதாயிருக்கிறது).

கடவுளைப்பற்றிய விவகாரங்களோ, சந்தேகங்களோ ஏற்படும்போது மாத்திரம் “கடவுள் ஒருவர் தான் ; அவர் நாம, ரூப, குணமற்றவர்; ஆதி அந்த மற்றவர்; பிறப்பு இறப்பு அற்றவர்; தானாயுண்டானவர்” என்று சொல்லுவதும், மற்றும் “அது ஒரு சக்தி” என்றும், “ஒரு தன்மை அல்லது குணம்” என்றும் பேசி அந்தச் சமயத்தில் மாத்திரம் தப்பித்துக்கொண்டு பிறகு இம்மாதிரி கட வுள்களைக் கோடி கோடியாய் உண்டாக்கி அவைகளுக்கு இது போன்ற பல ஆபாசக் கதைகளை வண்டி வண்டி யாய்க் கற்பித்து, அவற்றை யெல்லாம் மக்களை நம்பவும், வணங்கவும், பூசை செய்யவும், உற்சவம் முதலியன செய்யவும் செய்வதில் எவ்வளவு அறியாமையும், புரட்டும், கஷ்டமும், நஷ்டமும் இருக்கின்றது என்பதை வாசகர்கள்தான் உணர வேண்டும்.

உதாரணமாக, ஒரு விஷயத்தைக் குறிப்பிடுகின்றோம்; சிதம்பரம் கோயிலில் யானை முகங் கொண்ட ஒரு பிள்ளையார் சிலை (வல்லப கணபதி) செய்து, அதன் தும்பிக்கையை மற்றொரு பெண் சிலையின் பெண் குறிக்குள் புகவிட்டு, இக் காட்சியை யாவருக்கும் தெரியும் படியாகச் செய்திருப்பதுடன், இந்தக் காட்சிக்குத் தினமும் முறைப் படி பூஜையும் நடந்து வருகிறது. பல ஆண் - பெண் பக்தர்கள் அதைத் தரிசித்து கும்பிட்டும் வருகின் றார்கள்.

சில தேர்களிலும், ஒரு பிள்ளையார் உருவம் தனது துதிக்கையை ஒரு பெண் உருவத்தின் பெண் குறியில் புகுத்தி அப்பெண்ணைத் தூக்கிக் கொண்டிருப்பது போலவும், அந்தப் பெண் இரண்டு காலையும் அட்டிக் கொண்டு அந்தரத்தில் நிற்பது போலவும் செதுக்கப்பட் டிருக்கின்றது.

இவைகளைப் பார்த்து யாராவது இது என்ன ஆபாசம் என்று கேட்டால், இவைகளுக்கு ஒரு கதையும் புராணமும் இருப்பதாகவும் சொல்லப் படுகின்றது.

அதாவது, ஏதோ ஒரு அசுரனுடன் மற்றொரு கடவுள் யுத்தம் செய்ததாகவும், அந்த யுத்தத்தில் தோன்றிய அசுரர்களை யெல்லாம் அந்தக் கடவுள் கொன்று கொண்டே வந்ததும், தன்னால் முடியாத அளவு அசுரர்கள் ஒரு அசுர ஸ்திரீயின் பெண் குறியிலிருந்து, ஈசல் புறப்படுவது போல் பல லட்சக்கணக்காய் வந்து கொண்டே இருந்ததாகவும், தொடர்ந்து வெளிப்பட்டுக் கொண்டே இருந்தார்கள்.  இதையறிந்த அந்தக் கடவுள் பிள்ளை யார் கடவுளின் உதவியை வேண்டியதாகவும், உடனே பிள்ளையாரானவர், ஈசல் புற்றிலிருந்து கரடி ஈசல்களை உறிஞ்சுவதுபோல், தனது தும்பிக்கையை அந்த ஸ்திரீயின் பெண் குறிக்குள் விட்டு அங்கிருந்து அசுரர்களையெல்லாம் ஒரே உறிஞ்சாக உறிஞ்சிவிட்டதாகச் சொல்லப்படுகின்றது. எனவே, இம் மாதிரியான காட்டுமிராண்டித் தன்மையான ஆபாசங் களுக்கு கண்ட வைகளையெல்லாம் கடவுள் என்று சொல்லும் “ஆஸ்திகர்கள்” என்ன பதில் சொல்லக் கூடும் என்று கேட்கின்றோம்.

“எவனோ ஒருவன் ஒரு காலத்தில் இப்படி எழுதி விட்டான்” என்று பொறுப்பில்லாமல் சொல்லிவிட்டால் போதுமா? இன்றைய தினமும் அவ்வெழுத்துக்கொண்ட ஆதாரங்கள் போற்றப்படவில்லையா? அன்றி யும், பல கோயில்களில் உருவாரங்களாகத் தோன்றவில்லையா? இதை “எவனோ ஒருவன் செய்து விட்டான்” என்று சொல்வதானால், இவைகளுக்குத் தினமும் பெண் பிள்ளை வாகனம் முதலியவைகளுடன் பூஜைகள் நடக்க வில்லையா? என்பது போன்றவைகளைச் சற்று யோசித் துப் பார்க்கும்படி வாசகர்களை வேண்டிக் கொள்ளு கின்றோம்.

சீர்திருத்தக்காரர்கள், “அப்படி இருக்கவேண்டும்”, “இப்படி இருக்க வேண்டும்” என்றும், “மதத்திற்கு ஆபத்து; சமயத்திற்கு ஆபத்து”, "கடவுளுக்கு ஆபத்து" என்றும் கூப்பாடு போட்டு மதத்தையும், கடவுளையும் காப்பாற்ற வென்று அவைகளிடம் “வக்காலத்து” பெற்று மற்ற மக்கள் துணையைக் கோரும் வீரர்கள் யாராவது இதுவரை இந்த ஆபாசங்களை விலக்க முன் வந்தார்களா? என்றும் கேட்கின்றோம்.

இவற்றையெல்லாம்பற்றி எந்த ஆஸ்திக சிகாமணி களுக்கும் ஒரு சிறிதும் கவலையில்லாவிட்டாலும், பிள்ளையார் சதுர்த்தி என்கின்ற உற்சவம் என்றைக்கு என்பதில் மாத்திரம் வாதத்திற்கும், ஆராய்ச்சிக்கும், குறைவில்லை என்று சொல்வதோடு, இந்த ஆபாசங்களை யெல்லாம் ஒழிக்க முயற்சிக்காமல், சும்மா இருந்து கொண்டும், இவ்வாபாசங்களைப் பிரசங்கம் பண்ணிக் கொண்டும் இருந்து விட்டு, இதை எடுத்துச் சொல் பவர்களை நாஸ்திகர்கள் என்று சொல்லிவிடுவதாலேயே எந்தக் கடவுளையும், எந்தச் சமயத்தையும் காப்பாற்றிவிட முடியாது என்று சொல்லுவோம்.

(சித்திரபுத்திரன் என்ற புனைப்பெயரில் தந்தை பெரியார் அவர்கள் 26.8.1928 “குடிஅரசு’ இதழில் எழுதியது)

உங்கள் சூழ்ச்சித் திட்டம் ஒரு போதும் பலியாது - தந்தை பெரியார்

 Viduthalai  September 10, 2023  கட்டுரை, தந்தை பெரியார்,

 உடலுழைப்பில்லாத சமூகம் மேல் தரமா? உழைக்கும் திராவிட பாட்டாளிக்கு உயர்வில்லையா?

இந்திய உபகண்டத்தில், சென்னை மாகாணம் மற்ற மாகாணங்களிலிருந்தும் எல்லா வகையிலும் வேறுபட்டது என்பதைப் பல வகையாலும் நாம் எடுத்துக்காட்டி வந் திருக்கிறோம். உண்ணும் உணவு, உடுக்கும் உடையிலும், சென்னை மாகாணத்தவர் வேறு! மற்ற மாகாணத்தவர் வேறு! வாழும் நிலம், ஆளும் தட்ப வெப்பங்கூட இயற்கையிலேயே வெவ்வேறானவை! வாழுகின்ற மக்களின் மனப்போக்கும், பழக்க, வழக்கங்களும் மாறானவை - எதிரானவை!

நாட்டுப் பிரிவினைக்கு நாம் கூறும் பல உண்மைகளில் இவையும் சில. பிரிவினையால் பிழைப்புக்கெடும் என்றெண் ணுகிற நிலையிலுள்ளவர்கள் கூட தென்னாடு - வடநாடு என்கிற தலைப்பில், தலையைக் கொடுத்துவிட்டோமே என்ன செய்வது என்கிற மாமியார் - மருமகள் உறவில், இந்த வேறுபாடுகளின் உண்மையை ஒவ்வொரு சந்தர்ப் பத்திலும் வெளியிட்டுக் கொண்டு வருவதையும் நாம் கேட்கிறோம்.

வடநாடு என்று சொல்லப்படும் பெரும்பகுதியான ஆரியவர்த்தம் இன்று கொலைக்களமாக, கொள்ளையர் ஆளுகைக்குட்பட்டு, மனித நாகரிகத்தைப் பலிபீடத்திலேற்றி, மதிகெட்ட செயல் செய்கிறதென்றால் அதற்குக் காரணம் மத உணர்ச்சியின் தடிப்பு - வெறி. இதற்குரிய பரிகாரம் வேறு.

தென்னாடு என்று பேசப்படும் திராவிடம், பார்ப்பனிய மதமான இந்துமத வலையில் சிக்கி, பார்ப்பனியர் ஆளுகைக்குட்பட்டு, மனிதப் பண்பை இழந்து, மானமிழந்து வாழும் நிலையில், இன்று சிறு அளவுக்கு இன உணர்ச்சி தலையெடுத்து அதன் காரணமாகப் பார்ப்பனர் - திராவிடர் என்கிற உணர்ச்சி வலுத்து வருகிறதென்றால் இதற்குக் காரணம் திராவிடர்களிடையே புதிதாக ஏற்பட்டிருக்கும் விழிப்புணர்ச்சி. இதற்குரிய பரிகாரம் வேறு.

வட நாட்டில் இந்து - முஸ்லிம் வேற்றுமை. இது மத அடிப்படையில் வளர்ந்தது. எப்பொழுது - முஸ்லிம் மதம் வந்ததோ அப்பொழுதிலிருந்தே அதாவது, தனக்கு முற்றிலும் விரோதமானது - ஏமாந்தால் தன்னழிவுக்கு வழிகோலுவது என்கிற நிலை இந்து மதத்திற்கு ஏற்பட்டதிலிருந்தே பரம்பரை விரோதமாக வளர்ந்தது.

 திராவிட நாட்டில் திராவிடர் - ஆரியர் வேற்றுமை. இது இன அடிப்படையில் ஒவ்வொரு காலத்தில் தோன்றி, பிறந்த வீட்டில் செத்த குழந்தை போல, தோன்றிய காலத்திலேயே மறைத்து இருள் சூழ்ந்தது. உலகப் பொது அறிவின் உத்வேக மான ஆற்றலால் - விஞ்ஞான அறிவின் துணையினால் இன்று அந்த கார் இருள் தணிய அதனால் ஆரியப் பார்ப்பனரின் நயவஞ்சகமும், தந்திரமுமான ஏற்பாடுகள் துலங்க, அவ்வேற்பாட்டினால் உழைப்பு அவமதிக்கப்பட்டு உன்மத்தர்கள் உயர்வடையும் உண்மை நிலை புரியவே, உண்மைக் காட்சியால் - உரிமை வேட்கையால் சேர்ந்தே யறியாத திராவிடர்கள் சிறு அளவுக்காவது சேர்ந்து நிற்க, இச் சேர்க்கை தனது ஏகபோக ஆட்சிக்கு ஆட்டங் கொடுக்குமே என்ற தன்னல விருப்பினால், பார்ப்பனர் மானமழிந்த செயல் பல செய்து எதிர்க்க, அவ்வெதிர்ப்பினால் வலுத்தது இவ்வேற்றுமை.

இருவகை வேற்றுமையும் அழியத்தான் வேண்டும். அழிக்கத்தான் வேண்டும். அதற்குப் பரிகாரம் என்ன? டைஃபாய்டு காய்ச்சலையும், மலேரியா காய்ச்சலையும் போக்கடிக்க வேண்டுமானால், அதற்குப் பரிகாரம் என்ன? காய்ச்சல் என்ற ஒற்றுமையால் பரிகாரமும், ஒற்றுமையாய் இருக்குமா? பரிகாரம் ஒன்றானால், விபரீத மல்லவா விளையும்? வடநாட்டுப் பிரச்சி னையைத் தீர்த்துவிடும் என்று கருதக்கூடிய மருந்து, திராவிட நாட்டுப் பிரச்சினையையும் போக்கிவிடும் என்று கருதினால், அது மருந்தின் கோளாறு அல்ல! மருத்துவனின் முட்டாள்தனம்! மருந்து தர முன்வருவோர் இதை உணரவேண்டும்! 

திராவிடத்தின் செழிப்புக்கு, பெருமைக்குக் காரணமாய் இருப்பவர்கள் திராவிட நாட் டிலுள்ள பாட்டாளிகள், தொழிலாளிகள். இப் பேர்ப்பட்டவர்கள் நேரடியாகப் பொருளைக் குவித்துப் பெருக்காமல் இருக்கலாம்! பெருக் காததினால் நேரடியாகச் சர்க்காருக்கு வரியும் கொடுக்காமல் இருக்கலாம்! ஆனால், உண்மை யில் வரி கொடுப்பவர்கள் இவர்கள்தான். இவர்களின் உழைப்புத்தான், பொருளாக, வெள்ளி ரூபாயாக, தங்க நகை களாக, மாட மாளிகைகளாக, மகிழ்ச்சிக்குரிய வாகனாதிகளாக, ஏன் உயிர் வாழ்க்கைக்கே அடிப்படையான உணவுப் பொருள்களாகப் பல்வேறு உருவங்களாகின்றன. இதை அப்பாவியான  அவர்கள் உணர வேண்டும்.

 உழைப்பிலேயே பிறந்து உழைப்பிலேயே மடியும் பாட்டாளித்தோழர்கள் நிலை உயர்வடைய வேண்டு மென்பதை, மறுத்தால் தம் வாழ்வும் மக்கி மடிய வேண்டும் என்பதை யார்தான் மறுக்க முடியும்? ஒவ்வொருவரும் இன்று தொழிலாளிகளின் பெயரைச் சொல்லித்தானே தங்களுடைய சொந்தக் காரியாதிகளை நடத்திக்கொள்ள வேண்டிய நிலைமை ஏற்பட்டிருக்கிறது! இந்தப் பாட்டாளித் தோழர்கள் விசித்திரமான பார்ப்பனிய அமைப்பினால் சூத்திர ஜாதியாய், தீண்டப்படாத ஜாதியாய் மழையிலும், வெயிலிலும், உழைத்துழைத்து உடல் கருகி, மேனி வாடி, உழைத்த பயனடையாமலிருப்பதுடன் இல்லாமல், உழைத் தோம் என்கிற பெருமையைக் கூட எண்ண முடியாமல் உழைப்பதும், அதன் பயனைப் பிறருக்குக் கொடுத்துவிட்டு, அவர்கள் தயவால் நாம் வாழுகின்றோம் என்கிற கேவல மான எண்ணத்துடன் வாழும்படியான நிலையுமல்லவா இந்த நாட்டில் காண்கிறோம்.

100க்கு 97 பேரான திராவிடப் பாட்டாளி மக்கள் இந்த அவல வாழ்வு ஏன் வாழ வேண்டும்? இவர்களில் 100க்கு 90 பேர் தங்களுடைய பெயரை எழுதுவதற்குக் கூட வகையற்றவர்களாக ஏன் இருக்க வேண்டும்? ஏமாற்றி வாழும் சிறு கும்பல் பார்ப்பான், சைவன் என்கிற பெயர் தாங்கி முதல் ஜாதியாய், உயர்ந்த ஜாதியாய், பெருமையுடன் வாழ மற்ற 90 பேர்கள் 4 ஆம் ஜாதியாய், 5 ஆம் ஜாதியாய் ‘தேவடியாள் பிள்ளைகளாக’ ஏன் திரிய வேண்டும்? இந்த இழி நிலைக்கு இவர்களின் உழைப்பு சுரண்டப்படுவதற்கு, இவர்கள் மடமையில் அழுந்தியிருப்பதற்கு, இவர்கள் தலை நிமிர முடியாத அடிமைகளாகவே இருப்பதற்குக் காரணம் உண்மைப் பார்ப்பன மதமான இல்லாத இந்து மதமும், இந்து மத அடிப்படையில் புகட்டப்படும் கல்வி, கலைகளும். பார்ப்பனர்களின் படுமோசத்தால் பிரிந்து வாழும் பல ஜாதி ஏற்பாடுகளுமல்லவா? 

“நாம் இப்பொழுது சுயராஜ்யம் பெற்றுவிட்டோம் என்று சொல்லிக் கொள்கிறோம். சுயராஜ்யம் பெற்ற பிறகும் உழைப்பவன் இழிந்த ஜாதியாய் இருக்கலாமா? அவனை இழி ஜாதியாய் வைத்திருக்கும் மதம் எதுவோ அந்த மதத்தை வாழவிடலாமா? உழைப்பவன் அறிவுபெற அதற்காக ஆரம்பப் பாடசாலைகள் சுயராஜ்யத்தில் பெருக வேண்டாமா? ஆரம்பப் பாடசாலைகள் பெருகுவதற்கு வசதியில்லாத போது, மேல் படிப்புக் கல்லூரிகள் ஏன் சுயராஜ்யத்தில் இருக்க வேண்டும்? இதை சுயராஜ்ய அரசாங்கம் கருத வேண்டாமா?’’

“பல பிரிவுகள் உள்ள இந்த நாட்டில், பிரிவை ஒழித்து ஒற்றுமைக்கான வழி எதுவோ அதைச் செய்யாமல், அல்லது யாவரும் சமவுரிமையடைவதற்கு முறை எதுவோ அதைக் கையாளாமல், 100க்கு 3 பேர்களாக உள்ள மேல் ஜாதிக் காரர்கள் அனுபவித்தது போக, சுரண்டியது போக, மீதியுள்ள எச்சிலுக்குத்தான் மற்ற ஜாதியார்கள் சண்டை போட்டுக் கொண்டு அனுபவிக்க வேண்டுமென்கிற அமைப்பு சுயராஜ்யத்தில் இருக்கலாமா?’’ உத்தியோகங்கள் மதிக்கப் பட்டு அதற்குப் பெருமை கொடுக்கப்படுகிற வரையிலும், பல ஜாதிகள் அமைப்பு இருந்து அவைகளுக்குத் தனித் தனியே உயர்வும், தாழ்வும் கொடுக்கப்படுகிற வரையிலும், வகுப்பு வாரி பிரதிநிதித்துவ முறையை மாற்றாமல், அந்தந்த ஜாதிக்கு அல்லது அந்தந்த வகுப்புக்கு ஏற்ற முறையில் அல்லவா உத்தியோகங்கள் வழங்க வேண்டும்? எப்படியும் 100க்கு 3 வீதத்திற்கு மேல் பார்ப்பனர்களுக்கு உத்தியோகம் கொடுக்கலாமா? இழிவான வேலை என்று கருதப்படுகிற உழவு வேலை, தெருக்கூட்டும் வேலை, கக்கூஸ் எடுக்கும் வேலை, சிரைக்கும் வேலை, வெளுக்கும் வேலை, பியூன் வேலை முதலிய உடலுழைப்பு வேலைகளில், எல்லா ஜாதியாரும் அவரவர் விகிதாச்சாரத்திற்கு ஏற்ற கணக்குப்படி வேலை செய்து ஆக வேண்டும் என்று வற்புறுத்துவதல்லவா?

இந்த உடலுழைப்பு வேலையைச் செய்யாத சமூகத்தினருக்கு “மேல்தரம்” என்று மதிக்கப்படுகின்ற உத்தி யோகங்களைக் கொடுக்காமலிருப்பதல்லவா, உண்மையிலேயே உயர்வு, இழிவு என்கிற வித்தியாசங்களைப் போக்கும் மார்க்கங்களாகும்.

ஜனநாயகம் தழைக்க, கட்டாய ஆரம்பக் கல்வியை அளிப்பதற்கான நடவடிக்கைகளை உடனே அரசாங்கம் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். இது .

கல்வி நிலையங்களில் வகுப்பு விகிதாச்சாரம் அனுஷ் டிக்காமல் இருப்பது, எல்லோருக்கும் சம சந்தர்ப்பம் வேண் டும் என்ற நியாயமான கொள்கைக்கு விரோதமானதும், அக்கொள்கையை அழிப்ப தானதுமே ஆகும். இது . 

இன்றையத் திராவிடர்களில் 100க்கு 10 பேராவது படித்தவர்களாய் இருக்கின்றார்கள் என்றால் அதற்குக் காரணம் என்ன?

திராவிடர்களில் சிலர் இன்று உயர்தர உத்தியோகங்களிலும் இருக்கின்றார்கள் என்றால் அதற்குக் காரணம் என்ன?

இன்று ஓமந்தூரார் மீண்டும் காங்கிரஇ கட்சித் தலைவராய் வந்திருக்கிறாரென்றால், இன்றையச் சென்னை மாகாண மந்திரி சபையில் பெரும்பாலோர் திராவிடர்களாய் இருக்கிறார்கள் என்றால், அதற்கு உண்மையான காரணம் என்ன?

தோழர் முத்தையா முதலி யாரவர்களின் வகுப்பு வாரி உத்தி யோகச் சட்டம்தான் இவைகளுக்குக் காரணம். இதை இல்லையென்று நாணயமான எந்த காங்கிரஸ் மந்திரிதான் மறுக்க முடியுமென்று கேட்கிறோம்.

கேள்வி கேட்பாரற்ற கேவலமான நிலையில் வாழ்ந்த திராவிடர்கள், முக்கியமாக உத்தியோகத் துறையில் ஓரளவுக்காவது இடம் பெற்றிருக்கின்றார்கள் என்றால், அவர்கள் யாராயிருந்தாலும் நீதிக்கட்சியை நெஞ்சில் நினைக்காத நன்றிகெட்ட பிராணிகளாக இருக்க முடியாது என்பது உறுதி.

வகுப்புவாரி உத்தியோக நியமனம், வகுப்பு வாரி படிப்பு முறை இன்று சிறு அளவுக்காவது பயன் தந்திருக்கிறதென்றால் இனி ஆட்சியாளர்கள் என்ன செய்யவேண்டும்? வகுப்பு வாரி பிரதிநிதித்துவ முறையில் இப்போது என்னென்ன குறைபாடுகள் இருக்கிறதோ அவற்றை நீக்கி, உண்மையிலேயே எல்லா ஜாதிகளுக்கும் அந்தந்த ஜாதிகளின் எண் ணிக்கைக்கு ஏற்றபடி பிரதிநிதித்துவம் அமைய அல்லவா ஏற்பாடு செய்யவேண்டும்? அப்படித் தானே நாட்டின் பொது நலனிலும் நியாயத்திலும் அக்கறையுடைய எவரும் எதிர்பார்க்க முடியும்.

ஆனால், ஓமந்தூரார் மந்திரிசபை ஏற்பட்ட பிறகு, வகுப்புவாரி விநியோக முறையில் பார்ப்பனர்களுக்கு கேடு கொஞ்சமும் இல்லாமல், அவர்கள் நிலைமையைப் பாதுகாத்துத்தர முன் வந்த போக்கைத்தான் நாம் கண்டோம்!

ஆதி திராவிடர்களுக்கு 100க்கு 14. முஸ்லிம்களுக்கு 100க்கு 7. கிறிஸ்தவர்களுக்கு 100க்கு 7. பார்ப்பனர்களுக்கு 100க்கு 14. பார்ப்பனரல்லாத, கிறிஸ்துவரல்லாத, முஸ்லிமல்லாத, ஆதித்திராவிடரல்லாத 100க்கு 85 பேராயிருக்கும் அல்லாத முண்டங்களுக்கு 100க்கு 56. இந்த விகிதாச் சாரம்தான் நியாயம் என்று ஓமந்தூரார் மந்திரிசபை தீர்ப் பளித்தது!

இந்தத் தீர்ப்பின் அநியாயத்தை, அக்கிரமத்தை நாம் அப்போதே வன்மையாய்க் கண்டித்தோம். ஆனால், பார்ப்பனர்களோ இதைக் கண்டு வயிறெரிந்தார்கள் என்பதை நாம் மறக்கவில்லை.

காந்தியாரைக் கொன்று பூரணப் புராண ராஜ்யம் ஏற்பட்டு விட்டது என்று கும்மாளம் கொட்டினோமே! இன்னும் இந்த “சனியன்” தீரவில்லையே! நம் ஏகபோகமான இஷ்ட சித்தியடைவதற்கு இப்போதும் தடைதானா! என்று பார்ப்பனர்கள் அங்கலாய்க்கலானார்கள். இந்த அங்கலாய்ப்பின் எதிரொலிதான் சென்ற மாதம் 21 ஆம் தேதி தோழர் ராகவய்யா அவர்கள் வழியாகச் சட்டசபையில் எதிரொலித்தது.

“பிராமணர், பிராமணரல்லாதார் வேற் றுமையை சர்க்கார் அதிகார பூர்வமாக ஆதரிக் கின்றனரா?” இது கேள்வி.

பிறப்பு முதல் இறப்பு வரை இவ்வேற்றுமை இருக்கும் வரை, அவற்றை சர்க்கார் எப்படி அங்கீகரிக்காமலிருக்க முடியும் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. இது பதில். 

இந்தப் பதிலை தந்தவர் மதி மந்திரி தோழர் அவினாசிலிங்கம் அவர்கள். இது அவருடைய சொந்தக் கருத்தாக இருக்க முடியாதென் பதையும், மந்திரிசபையின் பொதுக்கருத் தைத்தான் அவர் தெரிவித்திருக்க வேண்டும் என்பதையும்தான் எவரும் எண்ண வேண்டும். 

இந்த நிலைமையில், நாம் நம்முடைய கோரிக்கையை மாநாட்டில் வற்புறுத்தியதைக் கண்ட இந்திய யூனியன், 15 நாட்களுக்குப் பிறகு அதாவது இந்த மாதம் 24 ஆம் தேதி தன்னுடைய திட்டம் என்ன என்பதை விளக்கி மாகாண மந்திரி சபைகளுக்கு அனுப்பி வைத்திருக்கிறது. 

“இனிமேல் உத்தியோக நியமனங்களில், இந்துக்களிடையே வகுப்புவாரி நியமனம் கூடாது, இப்படிச் செய்வது புதிய வித்தியாசங்களைச் சிருஷ்டிப்பதாகும். இது இப்போதைய சர்க்காரின் கொள்கைக்கு உகந்ததாக இல்லை. இவ்வேற்றுமைகளை மாகாண சர்க்கார்கள் அங்கீகரித்திருந் தாலும், இல்லாவிட்டாலும் இதுதான் இந்திய சர்க்காரின் கொள்கை” என்று பார்ப்பனிய - ராமராஜ்ய சர்க்கார் அறி வித்து விட்டது.

இந்த அறிவிப்பைக் கேட்டுப் பார்ப்பனர் மனம் குளிர்ந்திருக்கும்! காந்தியாரைக் கொன்ற போது அடைந்த திருப்தியைக் காட்டிலும் பெருந்திருப்திப்பட்டிருப்பார்கள்! தேசியப் போர்வையைப் போர்த்தி நிற்கும் பார்ப்பனர்களின் தினசரிகளும், தூதுவேலை செய்தாவது பிழைக்கவேண்டும் என்று எண்ணும் பார்ப்பனப் பாதந்தாங்கிகளான நம் விபீஷணர்களின் தினசரிகளும் இதை வரவேற்றுப் பூரிப் படையலாம்! சோஸியலிஇட் என்ற புதிய பட்டுப் போர் வையில் மறைந்து நிற்கும் சுகவாசிகளான பார்ப்பனர்கள் இதைக் கேட்டுத் துந்துபி முழங்கலாம்! ஆனால் திராவிடர்களின் நிலை என்ன? 

 நம்மைப் பொறுத்தவரையில் நாம் இந்த அநீதமான போக்கை எதிர்பாராதவர்கள் அல்ல! “ஆகஇட் 15 திராவிடர்களின் துக்க நாள்” என்பதை, அப்பொழுதே திராவிடர் கழகம் திராவிடர்களுக்குக் கூறியது! இந்தச் சுயராஜ்யம் பார்ப்பனர்களின் ராஜ்யந்தான் என்பதை இன்னும் ஒவ்வொரு செயல்களிலும் வற்புறுத்தப்படுவதைப் பார்க்கலாம்! திராவிடன், திராவிட உணர்ச்சி பெற்று இந்து மதச் சாக்கடையிலிருந்து எப்பொழுது வெளிவருகிறானோ, அது வரையிலும் அவனுக்கு விமோசனமில்லை!  திராவிட இன உணர்ச்சியற்று திராவிடன் இந்து மதச் சேற்றை எவ் வளவு காலம் பூசிக் கொண்டிருக்கின்றானோ அது வரை யிலும் அதன் பயனை அனுபவிக்கத்தானே வேண்டும்! மத்திய சர்க்காரின் கையில் குடுமியைக் கொடுத்து விட்டு, மானங்கெட்டு வாழும் நம் மந்திரிசபை, இந்தக் காரியத்திலும் ஒத்துப் பாடலாம்! அல்லது மவுனம் சாதிக்கலாம்! எப்படியானாலும் திராவிடன் உண்மை நிலையை உணர வேண்டும்! வெளிப்படையாகவே துப்பாக்கியேந்த வேண்டுமா? என்று பார்ப்பனர்கள் ஒரு புறம் கேட்கின்றனர். பார்ப்பனர்களுக்குத்தான் உத்தியோகமும், உயர்வாழ்வும் என்று முழக்குகிறது மற்றொரு புறம். மத்திய சர்க்கார். “யானைவரும் பின்னே, மணியோசை வரும் முன்னே” என்பது போல ஆச்சாரியார் வைஸ்ராயாக வருவதற்கு முன்னாலேயே, அவருடைய ஆட்சி இன்னும் எப்படி எப்படியிருக்கும்? ஆட்சியில் எந்தெந்த மாதிரியெல்லாம் நடக்கலாம்? என்று காட்டுகின்ற அடையாளங்கள் தாம் இந்த நிகழ்ச்சிகள் சுருக்கமாக ஆரியம் போருக்கழைத்து விட்டது என்ற அடையாளம்தான் இது.  மானங்கெட்ட திராவிட சமுதாயம் ஒன்று வாழவேண்டும்! இல்லாவிட்டால் மண்ணோடு மண்ணாய் மக்கி மடிய வேண்டும்!

“மத்திய சர்க்காரின் திட்டத்தை மாகாண சர்க்காரும் பின்பற்றட்டும்! எந்த உத்தியோகத்திலும், எந்த படிப்பிலும் பார்ப்பானே இடம் பெறட்டும்! இழி ஜாதி மக்களாகவே இந்நாட்டுப் பெருங்குடி மக்கள் விளங்கட்டும்! எதற்கும் பார்ப்பானை எதிர்பார்த்தே, அவன் கட்டளைக்குக் கீழ்ப் படிந்தே, அடிமையிலும் அடிமையாக, அவஸ்தையறியாத எருமைகளாக வாழ்ந்தொழியட்டும்!” இப்படிக் கனவுகண்டு திருப்திப்படுகிறார்கள் பார்ப்பனர்கள். 

முடிவு என்ன?

திருப்திப்படுகின்ற பார்ப்பனர்களே! சிந்தித்துப் பாருங்கள். இன உணர்ச்சி பெற்ற ஒரு திராவிடன் இந்த நாட்டில் இருக்கும் வரையிலும் உங்கள் கனவு, உங்கள் சூழ்ச்சித் திட்டம் ஒரு நாளும் பலியாது. ஆச்சாரியார் ஆசீர்வாதத்தைப் பெற்றிருந்தாலும், அகம்பாவ நேரு பார்ப்பனரின் ஆலோசனையால் விளைந்ததென்றாலும், பார்ப்பான் பார்ப்பானாகவே வாழும் நிலை இருக்கும் வரையிலும் இந்தத் திட்டமோ இதைப் போன்ற வேறு திட்டங்களோ ஆக்குவது, அவற்றை அமலுக்குக் கொண்டு வருவது எல்லாம் கருதுகிற பயனைக் கைகூடச் செய்யாது. வகுப்புவாரி விபரீத வெடி உண்மையிலேயே விபரீத வெடிதான். ஆம்! அது ஆரியத்தின் அழிவுக்கு விபரீதமான வெடியாகத்தான் முடியும். பார்ப்பனியத்தின் ஆசை, பார்ப் பனியத்தின் முடிவு அதுதான் என்றால் நடக்கட்டும்! நமக்குக் கவலையில்லை.

'குடிஅரசு' -  தலையங்கம் - 29.05.1948

ஹிந்தி நுழைகிறது - தந்தை பெரியார்

 Viduthalai  August 20, 2023  கட்டுரை, தந்தை பெரியார்,

செகண்டரிக் கல்விமுறையில் திருத்தம் என்ற பெயரில் 49, 50ஆம் ஆண்டுக்காக என்று சென்னை சர்க்கார் சென்றமாதம் 30ஆம் நாள் வெளியிட்டிருக்கும் திட்டத்தின் வழியாக மீண்டும் சென்னை மாகாணத்தில் இந்தியை நுழைக்கின்றார்கள்.

சென்னை சர்க்கார் செய்திருக்கும் கல்வி மாறுதல்களில் குறிப்பிடக் கூடியவை.

(1) முதல் பாரத்திலிருந்து 3ஆம் பாரம் வரை கைத்தொழிலை அடிப்படையாக வைத்துப் பாடத்திட்டம் வகுத்திருப்பது.

(2) ஆந்திரம், கன்னடம், மலையாளம் ஆகிய மண்ட லங்களில் இந்துஸ்தானி, சமஸ்கிருதம், அரபு, பாரசீக மொழி அல்லது உருது ஆகியவைகளில் ஏதேனும் ஒன்று 2ஆவது மொழியாக கட்டாயமாகப் படிக்க வேண்டிய தாகும். தமிழ் மண்டலத்தில் மட்டும் மாணவர் விரும் பினால் படிக்கக் கூடிய விருப்பப்பாடமாக இருக்கும்.

(3) ஆங்கிலம் 2 ஆம் பாரத்திலிருந்து 6ஆம் பாரம் வரை கற்பிக்கப்படும். இது 3 ஆவது மொழியாக இருக்கும்.

குறிப்பிடத்தகுந்த இந்த மூன்று மாறுதல்களைப் பற்றியும் நம் கருத்து என்ன? என்பதை விளக்க வேண்டு மென்றாலும், இப்போது 2 ஆவது மாறுதலைப்பற்றி மட்டும் அதாவது தமிழ் நாட்டில் விரும்பினால் இந்தி படிக்கலாம், விரும்பாவிட்டால் கட்டாயம் இல்லை; ஆனால் தமிழ்நாடு தவிர்த்த மற்ற பகுதிகளில் கட்டாய மாகப் படிக்க வேண்டும். என்கிற இரட்டை முறை (சின்ன வருணாசிரம முறை)யைப் பற்றி மட்டும் குறிப்பிடுகிறோம்.

ஆச்சாரியாரின் மந்திரிசபை, வடநாட்டில் யாருக்கோ ஒருவருக்கு வாக்குக் கொடுத்தேன் என்ற சாக்கைக் கூறிச் சென்னை மாகாணத்தில் இந்தியைக் கட்டாய இந்தியாகத் திணித்து ஆயிரக்கணக்கான தாய்மார்களையும், கட்டிளங் காளைகளையும் வெஞ்சிறை (காங்கிரஸ்காரர் புகுந்த சொகுசான சிறையல்ல) புகச் செய்தும், ஈவு இரக்கம் என்பதைச் சுட்டுப் பொசுக்கி விட்ட ஆட்சியாளர்களால், திராவிடத்தின் தனிப் பெருந்தந்தை வெப்பமிகுந்த பெல்லாரிச் சிறையில் தள்ளப்பட்டு, உடல் வாடவும் தாளமுத்து-நடராஜர்களின் பிணங்களைக் கண்டும் வெறி தணியாமல் அற்பாயுளில் ஓடிவிட, அதன்பின் வந்த ஆலோசகர் சர்க்கார் அந்தக் கட்டாய இந்தியை ரத்துச் செய்ததை நாங்கள் மறக்கவில்லை என்பதை இப் போதையச் சென்னைச் சர்க்கார் - ஓமந்தூரார் மந்திரிசபை இந்த உத்தரவால் காட்டிக் கொண்டிருக்கிறது.

எதிர்ப்பிருப்பதை மறக்காத இந்த மந்திரிசபையார், எதிர்கால விஞ்ஞான வாழ்வுக்குக் கொஞ்சமும் பயன் படக்கூடிய நிலையில் இல்லாத, மனிதப் பண்பை விளக் கும் இலக்கியப் பெருமையையுடையது என்றுகூட சொல் லும்படியான நிலையில் இல்லாத, மிகுந்த பிற்போக்குடைய இந்தியை மீண்டும் சென்னை மாகாணத்தில் திணிக்க முன்வந்து விட்டார்கள்.

தமிழ், தெலுங்கு போன்ற தொன்மையும், பண்பாடும் நிறைந்த மொழி மண்டலங்களில், அவ்விரண்டும் அற்ற இந்தியைப் புகுத்த நினைப்பது தவறு! புகுத்துவதற்காகச் செய்யப்படும் முயற்சி எவ்வளவு பெரியதாயிருந்தாலும், நீண்ட காலம் தொடர்ந்து அந்த முயற்சி நடந்தாலும் திராவிட மண்டலத்தில் அது நிறைவேறாது! கருதுகிற பலன் கைகூடாது என்ற அறிஞரின் வாக்கியத்தை ஆள வந்தார்களுக்கு நாம் நினைப்பூட்டுகிறோம். இக்கருத்தைச் சொல்லுகிறவர் பெரியார் இராமசாமி அல்ல! சர்.கே.வி ரெட்டி நாயுடும் அல்ல! பசுமலைப் பாரதியாரும் அல்ல! ஒரு சென்னை மாகாணத்தவரே அல்ல! வடநாட்டுக்காரர், ஒரு பல்கலைக் கழகத் துணைவேந்தர், அமர்நாத்ஷா என்பதையும் அறிய வேண்டுகிறோம்.

மக்களின் அறிவு வளர்ச்சிக்குத் துணை செய்ய முடியாத இந்த இந்தியை, இந்தியாவின் பெரும் பகுதியில் பேசினால் புரிந்து கொள்ள முடியும் என்ற காரணத்தையும், வடநாட்டு வியாபாரத்துக்கு வசதியாயிருக்க முடியும் என்ற காரணத்தையும், வடநாட்டுத் தலைவர்களோடு அரசியல் குறித்து அளவளாவ அமைப்புடையது என்ற காரணத்தையும், வேளைக்கு ஒன்றாகக் கூறி வந்த காங்கிரஸ்காரர்களின் உண்மையான நோக்கம், திராவிட நாகரிகம், கலாச்சாரம் ஆகியவைகளைக் குழி தோண்டிப் புதைத்துவிட்டு, திராவிடர்கள் ஆரிய நாகரிகத்தை ஏற்று மானமிழந்து வாழ்வதுடன், வடநாட்டாருக்கு என்றைக் கும் மீளா அடிமைகளாகவே விளங்க வேண்டும் என்பது தான் என்கிற உண்மையைப் பலமுறை நாம் விளக்கி வந்திருக்கின்றோம். இதை நாம் முன்பு கூறியபோது ஒப்புக் கொள்ளாத காங்கிரஸ் மந்திரிகள், இப்பொழுது வெளிப்படையாகவே சொல்ல ஆரம்பித்துவிட்டார்கள். அரசாங்க உத்தியோகங்களுக்கு இந்திப்படிப்பும் ஒரு தகுதி என்கிற அமைச்சர்களின் உண்மையான நோக்கம் என்ன?

உன் நாட்டில் உனக்கு உத்தியோகம் வேண்டுமானால் இந்தியைப் படி! என்று ஒருபுறம் சொல்லிக் கொண்டு, மாகாணத்தின் மற்ற மண்டலங்களில் இந்தியை, 2 ஆவது மொழியை கட்டாயப்படுத்தி விட்டு, தமிழ் மண்டலத்தில் மட்டும் விரும்பினால் படியுங்கள்! விரும்பாவிட்டால் உங்கள் இஷ்டம்! என்கிற இந்தத் திட்டத்தைக் கண்டு திராவிடர்கள் மகிழ்ச்சியடைவார்கள் என்று மந்திரி சபை எதிர்பார்க்க மாட்டாது என்று நம்புகிறோம். ஏன் என்றால் இந்தி இந்த நாட்டில் பரவக்கூடாது என்று கருதுபவர்களின் உண்மையான நோக்கம் என்ன? என்பதை இந்த மந்திரிசபை அறிந்தே இருக்க வேண்டும். இந்தி என்பது வேற்று மொழி - வடநாட்டு மொழி என்கிற துவேஷத் திற்காக இந்நாட்டில் எதிர்ப்பு உண்டாகவில்லை. இந்தியைப் பரப்புவதால் இறந்துபட்ட சமஸ்கிருதத்திற்கு - இந்த நாட்டு மக்களைச் சூத்திரர்களாகவும், தீண்டப் படாதவர்களாகவும், வேசி மக்களாகவும் ஆக்கி வைத்த சமஸ்கிருதத்திற்கு - புத்துயிர் கொடுக்கப்பட்டு, பார்ப்பான் காலைக் கழுவிக் குடிப்பதே மோட்சம் என்று கருதும்படி செய்த பழைய நிலைமை மாறி, பார்ப்பானுக்குப் பிறந்த வர்கள் நாங்கள் என்று சொல்லும்படியான கேவலமான புதிய நிலைமை உண்டாகத்தான் பயன்படுவதாயிருக்க முடியும் என்பதையும், இந்த அனுமானம் காட்சிப் பிரமாணத்தினால் கண்டது என்பதையும், இதுதான் இந்தி பரவக் கூடாது என்பவர்களின் உண்மையான நோக்கம் என்பதையும் அறிந்து கொண்டிருக்கிற மந்திரி சபை - மேலும் இந்தியை எதிர்ப்பவர்களின் நோக்கம் தமிழ் நாட்டில் மட்டுமல்லாமல், சென்னை மாகாணம் முழுவதுமே இந்தி பரவக்கூடாது என்பதுதான் என்பதை அறிந்து கொண்டிருக்கிற மந்திரி சபை - இந்த இரட்டை ஆட்சி முறையை ஏன் கைக் கொள்ள வேண்டும்? மந்திரிகளின் பொறுப்பற்ற தன்மையை, வஞ்சகமாய்த் தன்னினத்தைக் கழுத்தறுக்கும் கொடுமையை இந் நடவடிக்கை காட்டவில்லையா? என்பதோடு இம்மந்திரி களின் யோக்கியதையைப் பற்றியும் எவருக்கும் சந்தே கத்தைக் கொடுக்காதா? என்றும் கேட்கின்றோம்.

ஆந்திரம், கன்னடம், மலையாளம் ஆகிய மண்டலங் களில் இந்தி அல்லது இரண்டாவது மொழி, கட்டாயம் என்று மந்திரிசபை சொல்வதிலிருந்து, அந்த மண்டலங் களில் உள்ள மக்களைச் சர்க்கார் எப்படிக் கருதுகிறது? சமஸ்கிருத அடிமைகளான அவர்கள் கட்டாய இந்தியை எதிர்க்க மாட்டார்கள் என்கிற நினைப்போ, கையாலாகாத கயவர்கள் என்கிற கருத்தோதானே இந்த வருணா சிரமத்திற்குக் காரணமாய் இருக்க முடியும்! 

ஒரே இனமான திராவிடர்களை, பிரித்தாளும் சூழ்ச்சியே வெற்றிதரும் என்று கண்ட பார்ப்பனர்களின் பழைய வருணாசிரம முறையை இப்போதும் கைக் கொள்வதுதான் வெற்றியைத் தரும் என்ற வஞ்சகமல்லவா இந்த இரட்டை ஆட்சிக்குக் காரணமாகும்? என்றும் கேட்கின்றோம்.

தமிழ்நாட்டுக்கு இந்தி இஷ்ட பாடம் என்றாலும்கூட இதனுடைய பலன் எப்படியாகும்? இன்றைக்கு ஹைஸ்கூல் களில் தலைமை ஆசிரியர்களாய் இருப்பவர்கள் எல்லாம் பெரும்பாலும் பார்ப்பனர்களாகவும், காங்கிரஸ்காரர் களாகவும், காங்கிரஸ் ஆட்சிக்கு அடிபணிந்துதானே ஆகவேண்டும் என்கிற நிலையிலிருப்பவர்களாகவுமே இருக்கின்றார்கள். இப்பேர்ப்பட்ட தலைமை ஆசிரியர்கள் இந்தச் சட்டத்தை எப்படிப் பயன்படுத்திக் கொள்வார்கள்?

படிக்கிற மாணவர்களின் எண்ணிக்கை ஒரு பக்கம் வளர்ந்து கொண்டு வருகிறது! படிப்புச் சொல்லிக் கொடுக்கும் பள்ளிக்கூடங்களின் எண்ணிக்கையோ அன்றிருந்த மேனிக்கு அழிவில்லாமல் இருக்கிறது! இந்த நிலைமையில் மாணவனுக்கு இடமில்லை என்பதையே பல்லவியாகத் தலைமையாசிரியர்கள் பாடிக் கொண்டு வருகிறார்கள் என்பதைக் கழிந்த பல ஆண்டுகளாகப் பார்த்துக் கொண்டு வருகிறோம். பள்ளிக்கூடத்தில் இடமில்லை, படிப்பவன் விரும்பினால் இந்தி படிக்கலாம் என்கிற இந்த நிலைமையைத் தலைமை ஆசிரியர்கள் எப்படிப் பயன்படுத்துவார்கள்? மாணவனைப் பள்ளிக் கூடத்தில் சேர்க்க வந்திருக்கும் கார்டியன், இந்த நெருக்கடியான கட்டத்தில், எப்படியாவது பையன் பள்ளிக்கூடத்தில் சேர்ந்து விட வேண்டுமென்று விரும் புவானா? அல்லது இந்தியை வெறுப்பதினால் தன் பையன் படிக்காமலே போகட்டும் என்பதை விரும்புவானா?

100க்கு 90 தற்குறிகளாக இருக்கும் திராவிட மக்களைக் கார்டியனாகப் பெற்றிருக்கும் மாணவர்கள், தலைமை ஆசிரியர் வழியாகக் கட்டாயப்படுத்தப்பட்டு, இந்தி படித்தேயாக வேண்டும் என்பதைத் தெரிந்து கொண்டு தான், பெயரளவில் இந்தி இஷ்ட பாடம் என்று இன்றைய மந்திரிசபை இந்தத் திட்டத்தைக் கொண்டு வந்திருக்கிறது.

ஆகவே, தமிழ் மண்டலத்தில் இந்தி இஷ்ட பாடம் என்றாலும், உண்மையாய்க் கட்டாய பாடமாகவே ஆகிறது என்பதைத் தமிழ் மக்களும் தெரியாதவர்களல்லர்.

இப்போது தமிழறிஞர்கள் என்று பெயர் படைத் திருக்கிற தமிழ்ப் பெரியார்கள் என்ன செய்யப் போகின்றார்கள்? மற்ற திராவிட மொழிகளின் அறிஞர்கள் என்ன செய்யப் போகின்றார்கள்? 

இந்தியை வரவேற்றுச் சிந்து பாடமாட்டார்கள் என்பதுறுதி என்றாலும், ஆட்சியின் கொடுங்கோன்மைக்கு அஞ்சி வாய்மூடி மவுனிகளாக விளங்குவார்களா? அல்லது திராவிடத்தின் சிதைவுக்குத் திட்டமிட்டுச் செய்யப்படும் இந்தத் தீச் செயலை தீரத்துடன் எதிர்த்து, சென்னை மாகாணத் திலேயே இந்தி நுழையாதபடி எதிர்ப்பு முன்னணியில் நிற்கப் போகிறார்களா?

திராவிடத்தின் மொழியறிஞர்கள்தான் திராவிடத்தின் சீர்கேட்டிற்குக் காரணம் என்றிருக்கும் பழி மறைவதற்கு, அந்த அறிஞர்களுக்குத் தரப்பட்டிருக்கும் கடைசிச் சந்தர்ப்பம் என்றே நாம் உண்மையாய், உறுதியாய் இந்தத் திட்டத்தைக் குறித்து எண்ணுகிறோம்.

திராவிடப் பெருங்குடி மக்களே! உங்கள் நாட்டை ஆளப்போவது இந்தி மொழி! ஆளுகிறவர்கள் வட நாட்டுக் கையாட்கள்! 

ஆட்டி வைப்பவர்கள் வடநாட்டுப் பனியாக் கும்பல்! சுரண்டும் கும்பல் தயாரித்த, உங்கள் சுகவாழ்க்கைக்கு வழிகாணாத, உங்களை மனிதர் களென்றே மதியாத அரசியல் நிர்ணயத்திட்டமே உங் களுக்கிடப்படும் விலங்கு! இருந்து வரும் கொஞ்சநஞ்சம் உரிமைகளுக்கும் வேட்டு வைக்கிறது, எடுத்துவிடப் போகும் வகுப்பு வாரித்திட்டம்! இதனுடைய பொருள் என்ன? 

திராவிடன் வாழ்வதற்குத் திராவிடத்தில் உரிமையில்லை! உரிமையற்ற, ஒடுக்கப்பட்ட மக்களாக, விலங்கு களிலும் கேடாக வாழ்ந்தால் வாழவேண்டும். இன்றேல் வாழ்வா-சாவா என்ற இரண்டிலொன்றை முன் நிறுத்தி எதிர்த்து நிற்க வேண்டும். இந்த இரண்டில் ஒன்றுதானே இந்தத் திட்டங்களின் பயனாய் இருக்க முடியும். நீங்கள் என்ன முடிவு கட்டுகிறீர்கள்? எதை விரும்புகிறீர்கள்?

'குடிஅரசு' -  துணை தலையங்கம் - 05.06.1948